Strangerdanger; loopt jouw kind mee met een vreemde?

Zo. Dat filmpje zette me wel eventjes aan het denken afgelopen week. Mocht je het filmpje gemist hebben: Youtube-ster Joey Salads deed een experiment dat liet zien hoe makkelijk het is voor vreemden om kinderen te ontvoeren.
Hij benaderde kinderen met een schattig hondje dat Donuts heet. Binnen een mum van tijd, liepen ze aan de hand met hem mee om naar de andere puppy’s te gaan kijken die Joey ze beloofde. Voordat hij de kinderen benaderde, vroeg hij toestemming aan de ouders om te kijken hoe hun kind zou reageren.

Zou jouw kind met een vreemde meegaan? Daar had ik echt nog nooit over nagedacht. De moeders uit het filmpje waren er vrij zeker van dat hun kind niet mee zou gaan met Joey. Eén van de moeders waarschuwde haar kind zelfs elke dag om niet met vreemden te praten. Ook haar kindje liep zo aan de hand van de vreemde weg. Moeder was in shock. Daar verbaasde ik me over, ik denk niet dat ik in haar geval in shock zou zijn geweest. Mijn kind luistert momenteel standaard niet naar wat ik haar vertel, maar dat terzijde.

‘Strangerdanger’ is a real thing in de VS. Niet zo gek ook, want volgens deze meneer worden er wereldwijd meer dan 700 kinderen per dag ontvoerd (say what?!?). Je kind elke dag waarschuwen om niet met vreemden te praten, is dus niet effectief. Maar ook niet slim, denk ik. Niet elke vreemde is gevaarlijk. Daarbij wil ik  niet dat mijn kind bang wordt om met vreemden te praten. Bovendien zijn het vaak mensen die je kent die gevaarlijk kunnen zijn (de voetbalcoach, de buurman van twee straten verderop, et cetera). Liever wil ik dat ze haar gevoel leert vertrouwen en mensen en situaties uit de weg gaat waar ze een slecht gevoel bij heeft. Maar hoe leg je dat aan je kindje uit?

Ik zat hier eens over na te denken en kwam tot de conclusie dat dit voorlopig nog niet echt op ons van toepassing is Voordat dochterlief alleen naar de speeltuin mag, moet ze eerst haar rijbewijs hebben. Bovendien, knappe kidnapper die mijn dochter ongezien ergens vandaan krijgt zonder dat ze hem peert of moord en brand schreeuwt, 9 van de 10 keer, lukt mij dat al niet.

Maar, dacht ik toen, stel dat we een dagje weg zijn en we raken haar héél eventjes kwijt. Een niet geheel onwaarschijnlijk scenario. Ik krijg al een paniekaanval als ik er aan denk.
Then what? Dan heeft ze wellicht een vreemde nodig om ons weer te vinden. Daarom vind ik het belangrijk dat mijn dochter haar gevoel leert vertrouwen aangaande mensen en situaties. Zodat ze als het, God forbid, nodig is een veilig persoon kan uitzoeken om hulp te vragen.
Ik las eens een tip om kinderen te leren dat ze de hulp van een andere moeder vragen als ze je niet meer kunnen vinden. Vond ik persoonlijk wel een heel goede. 100 Procent waterdicht is het natuurlijk niet, maar de kans is heel groot dat de onbekende moeder een veilig persoon is. Een andere truc, als ze jong zijn, is om jouw mobiele nummer op de hand van je kind te schrijven, en er waterafstotende pleister over heen te spuiten. Blijft het ook zitten als je bijvoorbeeld op het strand bent. Natuurlijk leer je hen zo je mobiele nummer uit het hoofd te kennen en is het handig dat ze weten hoe je heet zodat mensen jou met naam en toenaam kunnen zoeken in plaats van ‘Wil de moeder van…’.

Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik over dit soort scenario’s nadenk. Ik heb mijn lief al meegedeeld dat als we een dagje weg gaan, ik peuterlief serieus zo’n rugzak met een lijntje om doe. Ik heb liever de hele dag afkeurende blikken van ouders die zich afvragen of ik mijn kind niet gewoon kan opvoeden, dan de verlammende angst die je voelt als je je kind anderhalve minuut kwijt bent. Het mag duidelijk zijn dat ik dé oplossing nog niet gevonden heb. Hoe ga jij om met ‘strangerdanger’?

[ssba]