Hoe overleef ik mijn schuldgevoel?

Tranen met tuiten, hartkloppingen, klamme handen en een paniekaanval nabij. Dat was ongeveer mijn staat toen ik mijn gloednieuwe baby van 12 weken achterliet op de zorgvuldig geselecteerde kinderopvang voor een wen-ochtend.

Want, mama moest weer aan het werk.

Wenochtend

Terwijl mijn baby nieuwsgierig om zich heen keek probeerde de juf mij gerust te stellen. Na het uitleggen van ons slapengaan-ritueel, het vertalen van haar geluidjes (“Neh” is honger, “daa” is spelen) en 468 kusjes kon ik niks meer bedenken om nog meer tijd te rekken. Verontschuldigingen mompelend over mijn tranen en de vele instructies droop ik af. Een wenochtend. Voor mama ja.

Snikkend reed ik naar mijn werk terwijl mijn lief me telefonisch probeerde te troosten. “Nee schat, ze vergeten echt niet dat ze tegen de klok in over haar buikje moeten aaien als ze last heeft van krampjes.” Mijn eerste kennismaking met mommy-guilt was een feit en dat knagende gevoel zou nooit helemaal weggaan.

Het hielp ook niet dat ik op feestjes en partijtjes af en toe hoorde: “Oh jeetje, werk je vier dagen? Ik zou mijn kind echt niet zo vaak weg kunnen brengen zeg. Ik zou me vreselijk schuldig voelen, ik ben blij dat ik er wél voor ze kan zijn!”

Slik. Weer snikkend in de auto.

Stikjaloers

Stikjaloers “likete” ik de posts op FB van de mama’s die “zo blij waren dat ze thuis konden zijn met dit heerlijke weer, en dat de kindjes ingesmeerd met zelfgemaakte zonnebrandcrème in huisgemaakte badpakjes zo genoten van een ecologisch-biologische vruchtensorbet met chia-zaden.” Ik liep bijna groen aan terwijl ik me in mijn 30 minuten durende pauze troostte met foto’s van mijn stralende kind in de waterbak op de opvang die de fantastische juf me gestuurd had.

Mama’s onder elkaar

Totdat mijn collega-parttime-werkende-moeder-vriendin me uitnodigde voor haar verjaardagsetentje. Zet een stuk of zes moeders bij elkaar en nadat ze eerst allemaal verzucht hebben dat het zo heerlijk is om “eens wat voor jezelf te doen, zonder de kinderen” gaat het geheid binnen 6 1/2 minuut over diezelfde kinderen.

Gierend van de lach luisterden we naar elkaars blunders, klaagden we over onze mannen en probeerden we elkaar te overtreffen met onze bewondering voor de moeders om ons heen.

Halverwege de avond durfde ik te bekennen dat ik soms, af en toe, een ietsiepietsie-heel-klein-beetje jaloers was op thuisblijf-mama A. en zoveel bewondering had voor het organisatievermogen en energiepeil van zelfstandig-ondernemer-vriendin M.

Beiden keken me aan alsof ik hun laatste slokje wijn had opgedronken en vielen bijna over elkaar heen van verbazing.

“Grapje zeker?” zei A. “Ik kon wel huilen toen jij op FB een foto plaatste van het schoolreisje naar Parijs, terwijl ik met ongewassen haar op de bank zat terwijl ik mijn kind voor de vierde keer in 20 minuten in de time-out zette.”

“Organisatievermogen?” snoof M. bijna verontwaardigd. “Vorige week vroeg mijn dochter huilend of ik haar vandaag wél van school kwam halen nadat ik haar de dag ervoor vergeten was omdat ik wanhopig een deadline probeerde te halen.”

Moeder schuldgevoel

Ik keek de tafel rond en zag allemaal verschillende soorten mama’s. Maar 1 ding hadden we allemaal gemeen. Allemaal twijfelden we of het wel goed deden en leden we aan mommy-guilt. Geboren, tegelijkertijd met onze kindjes.

[ssba]