Over zieke peuters en mama’s die moe zijn

Het was laatst midden in de nacht en ik lag heerlijk te slapen. Ineens hoorde ik een luid gehuil over de babyfoon gevolgd door een noodkreet. “Mama! Mama! Maaaammmmaaaa!” Oh jee! Er was iets! Slaapdronken stommelde ik mijn bed op en ging naar de kamer van mijn peuterdochter. Onderweg knalde ik met mijn scheenbeen tegen de wasmand aan (au!), struikelde ik over de poes (au!) en deed de deur van haar kamer open.

Ze heeft een snoezig roze kamertje met een allerenigst wit peuterbedje. Zij is niet de enige die in haar bed ligt. Het ligt vol met haar favoriete pop, een barbie, een enorme Hello Kittyknuffel, een zorgenvriendje, een Troetelbeertje en meer van haar favoriete knuffels en spulletjes. Tussen al haar dingen is er doorgaans nog een klein plekje over waar zij zich kan opkrullen. Nu lag ze niet, maar ze stond naast haar bedje keihard te huilen. De reden van haar overstuurheid rook ik meteen: ze had overgegeven. En niet zo’n beetje ook!

Ze had haar lievelingspyjama aan en die was vies. Ook al haar bedknuffels waren vies, net als haar favoriete dekbed die op haar bed lag. Met mijn duffe hoofd bedacht ik snel een plan van actie: dochter moest eerst schoon worden, dus hup, onder de douche. Terwijl zij daar (nog steeds) hard zat te huilen, griste ik  al haar speelgoed uit bed en gooide het in de wasmachine. Zo, bed afhalen en ook het dekbedovertrek kon erbij! Mooi. Dat was gedaan. Nu moest alleen dochter in al haar verdriet nog onder de douche vandaan komen.

Met dikke ogen van de slaap droogde ik haar af en wilde haar een schone pyjama aantrekken. Ik dacht dat ze al heel hard aan het huilen was, maar nu werd ze hysterisch! Haar lievelingspyjama moest aan! Mijn argument dat die vies was en in de wasmachine zat was niet goed genoeg. Mijn pogingen om haar te paaien met haar andere favoriete pyjama vielen ook niet in goede aarde. Woest was ze! Dat peuters minimaal 20 redenen hebben om boos te worden, weet ik inmiddels uit eigen ervaring. Terwijl ik mijn best deed om haar te kalmeren en aan te kleden, kwam een van mijn zoons zijn kamer uit en naar me toe. Hij wilde dat ze zou stoppen met huilen, want hij was wakker geworden door haar gegil. Ook in de kamers van mijn andere zoons hoorde ik gestommel en eentje mopperde: “Mama, trek haar gewoon haar leuke pyjama aan, want dan kan ik weer gaan slapen!”

Na een aantal minuten (het leek wel een uur) gaf mijn dochtertje het op en kon ik haar in een Minnie Mouse-pyjama hijsen. Moe en ziek stond ze te bibberen en ik had medelijden met haar, maar ik wilde ook dat ze een schoon bedje had. Ik maakte haar bed op en wilde haar erin leggen, maar daar was ze het niet mee eens: ze wilde tussen ons in in het grote bed! Ze had een punt:  ziek is ziek en dan mogen de kinderen altijd bij ons slapen. Ik legde haar in ons bed neer en zij viel direct als een blok in slaap.

En ik? Ik was wakker. Klaarwakker! Slapen zat er echt niet meer in en ik ging maar naar beneden. Na uren te hebben gesurft op het internet en trouwjurken op TLC bekeken te hebben, voelde ik me moe worden. Het was alleen al zeven uur ’s ochtends en de jongens zouden zo wakker worden, dus naar bed gaan had geen zin. Wakker blijven was het enige wat ik kon doen!

Nadat de jongens naar school waren gebracht, had ik mijn zieke kleintje nog thuis. Ze voelde zich echt niet lekker, maar was wel fit genoeg om samen een hoop boekjes te lezen. Ook kon ze alleen maar samen met mij met haar speelgoed spelen, want ze vond dat ze te ziek was om alleen te spelen.  Een banaantje eten? Dat kon ze alleen bij mij op schoot! Ik ben best makkelijk als het gaat om zieke kinderen en maak het ze graag zo comfortabel mogelijk, dus zij had de ochtend van haar leven. “Mama, ik vind ziek zijn leuk!” zei ze nog met rode wangetjes van de koorts tegen me.

Na een paar uur verwennerij viel ze op mijn schoot in slaap. Voorzichtig legde ik haar in haar (schone!) bed, dekte haar toe en liep door naar mijn eigen bed. Even wat slaap inhalen!

 

[ssba]