Opruimen is dat nu zo moeilijk ?

“Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd” is mijn devies. Ik hou niet van rommel, ik hou niet van troep en ik wil geen kinderspeelgoed meer zien als ’s avonds de kinderen in bed liggen. Ik doe mijn best om de boel opgeruimd te houden, maar dat is niet altijd even makkelijk met vier kinderen om me heen en regelmatig ziet het er hier uit alsof er een speelgoedbom is ontploft.

Spelen? Prima! Zooi maken? Prima! Van de Lego naar de Playmobil naar de Loomelastiekjes en alles lekker rond laten slingeren? Onprima! Ik ben er oké mee als ze speelgoed combineren zoals Lego en Kapla (goed voor de ontwikkeling!), maar ik wil niet dat ze van het ene speelgoed naar het andere hobbelen zonder het oude eerst weg te bergen. Helaas hebben mijn kinderen en ik hele andere visies als het om opruimen gaat!

Mijn visie: Je stopt alles netjes in de dozen en de bakjes waar het hoort. Alles heeft een vaste plek, anders raken we spullen kwijt en wordt het een chaos. En we weten allemaal: chaos in huis is chaos in je hoofd. Of andersom, dat kan ook.

Steijns visie: Je moffelt alles zo snel mogelijk in een kast of doos en gaat daarna op je gemak een Donald Duck lezen. Je doet alsof je doof bent als je moeder zegt dat opruimen niet ergens neerkwakken betekent. Laat dat gekke mens maar kletsen!

Hugo’s visie: Je stalt alle Lego uit in het raamkozijn of op de schouw. Je hebt namelijk zo je best gedaan en je ouders mogen nog een week van je creatieve uitspatting genieten. Na het uitstallen ligt er nog een hoop troep, maar je gaat naar de wc en blijft daar zo lang mogelijk zitten. Waarschijnlijk ruimt iemand anders wel voor je op! Om de tijd te doden lees je een Donald Duck. Mocht je moeder je betrappen, dan zeg je dat je aan de diarree bent.

Mees’ visie: Zodra je moet opruimen, geef je je net gemaakte vouwwerkjes aan je moeder cadeau. Jij wil ze immers niet en zij vindt toch alles mooi wat je maakt! Wel moet je bij het geven zeggen dat zij het mag hebben, omdat ze de allerliefste is. Daarna zorg je dat je aanwezig bent en rondloopt, maar je doet verder niets. Als je moeder zegt dat je de snippers van je knutsels nog op moet ruimen, schreeuw je dat ze de allerstomste is en vertrek je stampvoetend naar boven. Daar pak je je Loomspullen die je stiekem in je bed bewaart en laat je je voorlopig niet zien.

Kates visie: Als het tijd is om op te ruimen, roep je je broers en sommeer je ze om jouw spullen in de daarvoor bestemde bakken te stoppen. Als dank glimlach je lief en pakt stiekem de iPad van je moeder. Stilletjes ga je in een hoekje filmpjes van Hello Kitty kijken. Ga heel hard gillen als je betrapt wordt! Ben je moe geworden van je krijspartij? Dan trek je de speelgoedkast overhoop. Je broers ruimen het toch wel op.

Laatst haalde ik Kate op van de peuterspeelzaal. Trots liet ze haar handje waar een mooie Dora-sticker op zat aan me zien. Ik vroeg aan haar waarom ze die prachtige sticker had gekregen en ze mompelde iets over opruimen. Ik dacht dat ik het niet goed had verstaan en deed voor de zekerheid even navraag bij haar juf. De juf, en ze is doorgaans een behoorlijk consequente, vertelde me dat Kate inderdaad zo goed uit zichzelf had opgeruimd, dat ze een sticker uit mocht kiezen. Gut, waarom doet ze dat niet bij mij?

Heel de dag heeft ze met die sticker op haar handje gelopen en trots dat ze was! Aan het einde van de dag was dat ding goor en smoezelig geworden en ik stelde voor om hem in de prullenbak te gooien. Wat? Haar vieze, kapotte sticker? Dat ging niet gebeuren! Snel gaf ze hem aan Steijn, keek hem op haar snoezigst aan en zei: “Voor jou. Ik vind jou lief.”

Die avond, nadat iedereen in bed lag, vond ik die sticker vastgeplakt aan het tafelkleed.

[ssba]