We hebben een tiener thuis! #autisme 101

Daniël is deze maand 10 jaar geworden. Voor mijn gevoel een enorme mijlpaal. Hij is nu een echte tiener! Daniël ergert zich vooral aan mijn emotionele gewauwel over hoe klein hij was en dat het toch echt al 10 jaar geleden is allemaal. Al heeft hij wel hartelijk gelachen om de anekdote dat hij me in mijn gezicht heeft geplast, toen hij een paar dagen oud was. Dat soort dingen vindt hij dan wel weer leuk om te horen.

Omdat dit een speciale verjaardag is, hebben mijn schoonouders een buitenlands bezoekje van een paar dagen met zijn drieën geregeld. Daniël mocht kiezen tussen Londen en Parijs. Het werd Parijs, met de Thalys natuurlijk. Ze gingen op zondag op pad en kwamen dinsdag weer terug.

Disneyland Parijs

Maandag zijn ze een dagje naar Disneyland Parijs geweest. Ik heb bij de huisarts een verklaring gekregen waarmee mijn schoonouders een soort auti-pas konden krijgen. Hierbij hoefden ze niet steeds in de rij te wachten en konden ze optimaal genieten van een dagje uit. De inschatting van mijn schoonouders was dat die pas ook wel echt nodig was om de dag een beetje leuk te houden voor hun allemaal.

Ze hebben ook een hop-on-hop-off-bus gedaan. Dit vond Daniël ook erg leuk. Verder heeft hij bijzonder weinig verteld over zijn uitje. Enerzijds wel jammer, maar het viel natuurlijk wel te verwachten. Hij vertelt nooit iets over zijn dag, dus dit vormt geen uitzondering. Hij kwam in ieder geval moe, maar voldaan uit de trein. Dat is een positief teken.

Prikkels ontladen

Daniël was na thuiskomst een stuk rustiger dan de weken ervoor. Natuurlijk de anticipatie van Legoland en alles en daarbij ook nog Parijs, dat was veel om te bevatten. De spanning moest er toch op de een of andere manier uit. Dat betekent dat deze anticipatie zich uitte op de bekende manieren. Kreunen, piepen, heel hard gillen, op zijn hoofd slaan, roepen dat hij gek is, et cetera. Als je hem zo bezig ziet, voelt het niet als een kind dat al 10 jaar is. Dan gedraagt hij zich veel jonger. Maar als je hem gewoon ziet staan of lopen, dan staat er wel echt een jongen van 10. Bijzonder om te zien. En ook wel een beetje verdrietig om te merken dat hij qua gedrag echt nog jonger is dan zijn kalenderleeftijd.

Toch weer spanning?

Na een paar rustige dagen werd het uiteraard wel weer tijd voor de verjaardagsstress. Misschien ben ik hier ook wel deels debet aan, door mijn vele ’trips down memory lane’. Het arme kind was de dag voor zijn verjaardag al om half 3 wakker en kon niet verder slapen. Hij zat dus te knikkebollen aan tafel op de bso. De rest van de (heerlijk warme) middag heeft hij dus onder een dekentje op de bank doorgebracht en is daar in slaap gevallen. Toen hij wakker werd, had hij flinke koorts. Door de spanning? Het is niet de eerste keer dat hij ziek werd door teveel input. Al is een stampende disco wellicht van een iets andere orde dan verjaardagsstress, maar toch.

Nog een laatste weekje vakantie en dat gaat mijn kleine baby mijn grote tiener alweer naar de bovenbouw. Een nieuwe locatie, een nieuwe leerkracht, een nieuwe groep. Ik hoop dat de verandering enigszins soepel verloopt. Ik houd mijn hart vast. Wordt vervolgd.

Daniëlle schrijft al meer dan twee jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / yuriytsirkunov

[ssba]