Nieuwe ontwikkelingen #autisme 96

Deze keer een blog vanuit Rust-land! Oftewel, de kinderen vermaken zichzelf en ik heb een moment om een blog te schrijven. Dat is fijn, want er is wel wat te vertellen.

Laten we beginnen bij de slaapkamer(s). We hebben twee jaar geleden ons huis verbouwd. Het doel van de verbouwing was om een extra, grotere kinderkamer te maken. Linda’s kinderkamertje was te klein voor een groot bed, dus we moesten ruimte creëren. Sinds deze verbouwing sliepen de kinderen samen in de vernieuwde kamer van Linda en werd Daniëls nieuwe kamer totaal genegeerd. De enige die Daniëls nieuwe kamer gebruikte was ik.

De eerste mijlpaal

Ik haal namelijk iedere ochtend voor Daniel kleding uit de kast om aan te trekken en na het wassen stop ik het weer terug in de kast. Het bed en de rest van het meubilair stonden eenzaam stof te vangen. Tot vorige week. Het begon Daniël zo langzamerhand te irriteren dat hij niet in bed een boekje kon lezen en dat Linda steeds tegen hem aan rolde. (Ze slapen/sliepen in een tweepersoonsbed.) Dus na een gesprekje met oma bedacht Daniël dat hij niet meer bij Linda in bed wilde slapen. Mijn man bracht een paar Donald Duckpockets naar boven en meneer slaapt sindsdien in zijn eigen kamer. Toch wel een mijlpaal.

En de tweede

De andere genomen horde is volstrekt ongerelateerd aan het slapen, maar is wel leuk om te vertellen. Toen een vriendje een maandje geleden kwam spelen, hebben de jongens samen een klein boodschapje gedaan. Dat ging prima, dus twee weken geleden wilde Daniël eens in zijn eentje boodschappen doen. (Even weg van zijn rumoerige zus…) Wel, dat mocht hij wel doen. Ik heb een boodschappenlijstje gemaakt en alle artikelen laten zien. Daarna ging hij, gewapend met wat geld en zijn telefoon, op pad. Bijna een uur later kwam hij aansloffen met een volle tas. Het is mij een raadsel hoe je zo lang kunt doen over een doosje aardbeien en wat dingen bij de supermarkt, maar ach. Hij belde nog om te zeggen dat hij geld overhad en hij vroeg of hij nog wat snoep ervan mocht kopen. Ja, hoor, prima. Hij kwam dus eindelijk, moe maar voldaan, thuis. Dit biedt mogelijkheden, helemaal super!

Stiekem leuk

Een weekje later had ik weer wat kleins nodig, dus Daniël wilde wel weer dat boodschapje doen. Ik had hem € 4 gegeven voor de pakje gezeefde tomaten en een klein zakje groente. Na een minuut of 20 kwam hij thuis en gaf me het wisselgeld terug. Hij gaf me € 0,30. Wel, je kan mij niet vertellen dat die twee artikelen in totaal € 3,70 kosten, dus waar is de rest van mijn geld? Wat blijkt, hij had stiekem een snoepje voor zichzelf gekocht en hoopte dat ik er niet achter zou komen. Ik heb hem dus op strenge toon verteld dat dit niet de bedoeling is en dat hij dus voortaan alle bonnetjes moet meenemen. Stiekem vind ik het helemaal leuk dat hij het geprobeerd heeft. Dat hoort erbij.

En zo zijn er twee grote ontwikkelingen die passen in het ‘normale’ ontwikkelpatroon van een jongen van bijna 10. Zijn autisme grijpt in op zoveel aspecten van zijn leven. Het is dus fijn om te zien dat hij zich op een aantal (belangrijke) vlakken zich ontwikkelt als ieder ander kind. Heel fijn!

Daniëlle schrijft al bijna twee jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / funwayillustration

[ssba]