Is het eindelijk rustig hier? #autisme 90

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik hoop dat dit een eenmalige pauze was. Het schrijven lucht altijd wel op. Ik kan dan niet sneller denken dan dat ik kan schrijven/typen, dus je wordt gedwongen om je gedachtes te ordenen. Dat heeft zo zijn charmes voor zo’n warhoofd als ik.

Dus weer over op de orde van de week. Ons leven met een autistische zoon en zijn liefhebbende zus.

Inmiddels is de voorjaarsvakantie achter de rug. De kinderen zitten op verschillende scholen, dus uiteraard liepen de vakanties niet synchroon. Er waren dus een paar dagen dat het ene kind wel naar school ging, maar het andere kind niet. Dat gaf geen hele fijne verhouding tussen de kinderen. Tel daarbij op dat Daniël niet heel goed met vakanties kan omgaan en het feest is compleet.

Nieuwe stressoren

Dus ik ben erg blij dat het gewone ritme in principe weer terug is, tot aan de zomervakantie. Maar Daniëls leven zou Daniëls leven niet zijn, als er geen nieuwe stressoren zouden zijn waardoor hij van de kook raakt. Wat is er deze keer? Zijn school gaat verbouwen. Dit betekent dat de bso (tijdelijk) moet verkassen naar een nieuwe locatie. (Hierbij is in de brief alleen een straatnaam gegeven en geen huisnummer, om het makkelijk te maken.) Ziehier, een bron van stress. Deze keer is het niet een verandering qua ritme, maar qua omgeving. Het is natuurlijk ook nog niet duidelijk hoe de nieuwe ruimte eruit ziet en waar het precies is.

Afgezien van de bso-stress is Daniël verder enigszins gekalmeerd. Hij blijft wel roepen dat hij gek is. Dat is wel redelijk irritant (aan het worden). Een ander stabiel deel van Daniëls leven is zijn stormachtige relatie met zijn zusje. Zeker tijdens de vakantie(s) zaten ze elkaar redelijk in de weg. Wel samenspelen, niet samenspelen, apart van elkaar spelen, naast elkaar spelen, alles was reden tot strijd en onlusten in huize Hooghuis. Soms ging alles heel harmonieus en hadden we allemaal even wat welverdiende rust.

Vechten tegen de bierkaai

Als ze samenspelen is dat vaak in de ‘Lego-kamer’. De Lego-kamer ziet er inmiddels weer uit alsof er een bom is ontploft. Overal liggen blokjes. Het wordt natuurlijk wel ietwat moeilijk om er rustig te spelen als je niet of nauwelijks kan zitten. Ach, kniesoor die daarop let. En als het te erg wordt en ze dus niet meer met de Lego kunnen spelen, pakken we de bezem en schuiven we de hele rimram in de hoek. Zo, opgeruimd! Voor 10 minuten… Vechten tegen de bierkaai, noemen we zoiets.

Mijn agendapunt voor komende week: achterhalen wat de nieuwe locatie voor de bso van Daniël is. Dan rijden we daar een keer samen heen, zodat hij iets meer weet wat hij kan verwachten van de nieuwe locatie. Hopelijk kan ik hem daarmee een beetje kalmeren. En dan maar hopen dat ze zomervakantiestress nog even wegblijft.

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / enterlinedesign

[ssba]