De geluidsoverlast neemt af! #autisme 86

Vorige week was er geen blog. Ik kwam even tijd tekort. Gelukkig heb ik goed nieuw te melden. De geluidsoverlast begint af te nemen. Dat doet een mens veel deugd.

Nu is alles relatief en wordt er nog zeker gepiept en gekreund, maar de angel is eruit. De manier waarop hij onnodig geluid produceert, is veranderd. Zijn lichaamstaal is rustiger geworden. Hij is ook vaker weer rustig en vrolijk. En op die momenten heb ik mijn kleine mannetje weer terug.

Soms wordt hij toch weer onrustig. De laatste paar keer raakte hij erg van slag omdat er een andere chauffeur was in het busje van school naar de bso. Als de chauffeur dan ook nog een andere route neemt, is de consternatie natuurlijk compleet. Andere wijzigingen in het schoolritme (schooluitje) helpen natuurlijk ook niet. Hij is nu wel weer zodanig aanspreekbaar dat hij dit kan verwoorden. Dit is de afgelopen weken wel anders geweest.

Geluidsoverlast door gegil

Als Linda hem lastig valt, vergaat de wereld wel nog steeds en krijst hij op de hoogste toon. Linda is nog zo jong, dat ze er plezier aan beleeft om haar broer aan het krijsen te krijgen. Al is ze soms ook gewoon heel boos op hem. Met hetzelfde gegil als resultaat. Ik blijf hopen dat Daniël dat stomme gegil afleert, maar ik vrees dat dat nog wel even kan duren. Misschien is een eerste leerpunt om Daniël te leren om te zeggen wat hem dwarszit, in plaats van Linda’s naam te roepen/gillen en weg te rennen.

Gelukkig is Linda ook enigszins ontprikkeld en daardoor ook grotendeels toerekeningsvatbaar. Zo overleggen ze weer regelmatig over hun spel of bed-indeling. Linda heeft voor haar verjaardag een groot monsterkussen gekregen, genaamd “monstie”. Daniël gebruikte al heel snel monstie als hoofdkussen. Nu wilde Linda inmiddels ook met haar eigen knuffel slapen. Ze spraken af dat ze zouden afwisselen. En dit ging in goed overleg. Daar kan ik toch zo van genieten!

Te vroeg geroepen

En uiteraard vlogen ze elkaar weer flink in de haren toen ik opschreef dat ik zo geniet van hun samenspel. Dat is dan weer een beetje jammer. Uiteindelijk laten ze zich wel kalmeren, maar het is toch weer een stressvol moment met de nodige geluidsoverlast. Gelukkig slaat de sfeer ook snel weer om nadat de brand geblust is en spelen ze weer verder alsof er niets gebeurd is.

Op dit moment probeer ik dus zoveel mogelijk te genieten van de relatieve rust in huize Hooghuis. Hopelijk leert hij het kreunen min of meer af voordat de meivakantie begint. Gelukkig hebben we nog even.

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]