Wat is er mis met jou? #autisme 82

Afgelopen weekend waren we bij een bijeenkomst waar ook veel kinderen waren. Linda vindt het leuk om nieuwe vrienden te maken, dus ze had twee nieuwe (onbekende) meisjes/’vriendinnetjes’ opgeduikeld, die bij ons bleven lunchen. Prima, dan zetten we twee borden bij.

Dit was natuurlijk een onverwachte wending. Daniël komt wel eens overprikkeld thuis van dit soort aangelegenheden. Het feit dat er ineens twee onbekende meisjes van 5 en 6 jaar mee naar huis gingen, was dus redelijk belastend. Aan de andere kant gaat het bijna altijd goed en kunnen er afwijkingen in het dagschema zijn, zonder dat Daniël erdoor van streek raakt. Helaas was dit deze keer niet het geval.

Wat is er mis met jou?

Dus de tirade begon. Kreunen, gillen, piepen, op zijn hoofd slaan, onzinwoorden roepen (‘uggy’ en ‘nuggets’ zijn de laatste rage hier), enzovoorts. De ‘vriendinnetjes’ kennen dit soort taferelen niet, en de oudste vroeg aan Daniël: ‘wat is er mis met jou?’ Linda antwoordde dat Daniël ‘austistisch’ is en dus regelmatig dergelijke herrie en onrust verspreidt. De meisjes hadden (natuurlijk) nog nooit van autisme gehoord, maar ze vroegen niet verder. Linda schrok hier wel van, want zij begon prompt ook onrust te verspreiden.

Kinderen en dronken mensen spreken de waarheid

Ze zeggen wel dat kinderen en dronken mensen altijd de waarheid spreken. Wel, dan is het kennelijk erg duidelijk dat Daniël ‘anders’ is. En dan zodanig ‘anders’ dat zo’n meisje in al haar onschuld vraagt of mijn zoon niet helemaal spoort, niet helemaal 100% is. Ik hoorde de vraag niet, ik hoorde alleen Linda’s antwoord. Ik was dus ook niet oplettend genoeg om Daniëls reactie te polsen. Linda werd er wel duidelijk door geraakt.

> Lees ook: “Je kind is niet helemaal 100 procent” #autisme 66

Ik vraag me wel af wat dit nu betekent. Het wordt natuurlijk steeds opvallender als Daniël weer een ‘bui’ heeft. Het ligt nog enigszins in lijn der verwachting als een peuter (of zelfs jonge kleuter) zich brullend ter aarde stort bij grote frustratie. Een kind van 9,5 jaar en 1,42m ‘doet dat niet meer’. Dus ja, dan valt het de argeloze voorbijganger op dat Daniël zich niet altijd goed kan handhaven. Met als logisch gevolg dat er vragen gesteld worden.

Kinderen zullen die vragen uitspreken en volwassenen zullen zich er ongetwijfeld gedachtes over maken. Ik vraag me af of Daniël alsnog met vragen zal komen over zijn autisme. Of blijft hij het nog een tijd niet relevant vinden om meer kennis op te doen over de wondere wereld van autisme? We gaan het meemaken. Ik hoop alleen dat hij de vraag ‘wat is er mis met jou?’ niet als kwetsend zal ervaren. Dat zou ik echt heel erg vervelend vinden.

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

visual: Sclera

 

[ssba]