Het is hier autistisch #autisme 79

Afgelopen donderdagavond was de eerste uitzending van het BNN-programma ´Het is hier autistisch´. Dit programma wordt gepresenteerd door Filemon Wesselink. Hij onderzoekt tijdens dit programma of hij autistisch is. Zijn vrienden noemen hem soms ´een beetje autistisch´. Wel, daar heb ik weleens een blog over geschreven.

Het programma krijgt veel publiciteit. Ik zag het natuurlijk vaak langskomen op de autismepagina’s en Facebookgroepen waar ik lid van ben. Er was ook een fragment te zien op de website van de krant Metro. Het was leuk om alvast een sneak preview te krijgen. Alleen de omschrijving ´wonderautist´… Rillingen over mijn rug. ´Wonderautist´. Lekker respectloos en generaliserend weer. Precies hetgeen wat Filemon probeert te ontkrachten.

> Lees ook: ‘Een beetje autistisch’ bestaat niet!

Het programma Het is hier autistisch

Ik vind het een mooi programma om te zien. Filemon ging op bezoek bij drie autistische jongeren. Hierbij vroeg hij alle drie (en hun aanwezige familie) naar de manieren waarop hun autisme tot uiting kwam. En hoe zij zelf vinden dat hun leven beïnvloed, dan wel bepaald wordt door hun autisme. De zogenaamde wonderautist, Rex, kan na een muziekstuk één keer gehoord te hebben, het meteen foutloos naspelen. Hij noemde zijn autisme “een eiland van genialiteit in een zee van beperkingen”. Dit vond ik treffend en heel mooi gezegd.

Filemon benadrukte een aantal keer de breedte van het autistisch spectrum. Dat vond ik mooi om te zien. Ik keek natuurlijk heel erg vanuit het perspectief van Daniëls ontwikkeling. De jongens die Filemon interviewde kunnen niet zonder begeleiding wonen, dus hun autisme is ingrijpender dan bij Daniël. Ik ga ervan uit dat Daniël te zijner tijd wel zelfstandig kan wonen.

Ik zie gelijkenissen

Qua ontwikkeling van de geïnterviewde jongens zie ik zeker gelijkenissen met Daniëls ontwikkelpad. Bijvoorbeeld Rex. Hij zat de hele tijd te bewegen en te schudden. Toen Daniël klein was, ging hij ook erg fladderen met zijn armen als hij gestrest was. Het echte fladderen verdween rond de tijd dat hij naar school ging. Nu gaat hij gillen en kreunen als het hem allemaal teveel wordt.

De jongen die werd geïnterviewd op het voetbalveld, Sam, had zich niet kunnen handhaven op de middelbare school. Hij had met het meubilair gegooid. Nu is Daniël simpelweg niet sterk genoeg voor dergelijke uitspattingen, maar hij kan ook goed tekeergaan als hij boos is. Tegenwoordig gooit hij wel soms al gillend en kreunend de stoelen tegen de grond. (Al is enige ontvlambaarheid niet beperkt tot het autistisch spectrum.) Groot verschil met Sam is dat Daniël niet snel zo boos wordt dat hij met dingen gaat gooien. Hierbij maakt hij wel een uitzondering voor zijn zusje die hem in een paar minuten tot wanhoop kan drijven. En verder herken ik iets in zijn blik in de manier waarop Daniël kan kijken. Ik kan er niet precies mijn vinger op leggen.

Obsessie

De derde jongen, Jelle, heeft een fascinatie/obsessie voor knikkerbanen. Wij hebben Daniëlland. Al neemt Daniëlland minder ruimte in en is het minder indrukwekkend dan de prachtige knikkerbanen die Jelle bouwt. Daniëlland beheerst niet zijn leven zoals dat bij Jelle wel het geval lijkt te zijn. En Jelle houdt van treinen. Zo heb ik er ook eentje thuis. Tijdens het kijken naar zijn knikkerbaan krabbelt Jelle aan zijn vingers. Ja, Daniël ook.

> Lees ook: Daniël-land: zijn eigen wereld

Ik vind het verder ook interessant om de familie te horen. Ook de emotie van de moeder van Sam raakte me erg. De zaken waar zij tegenaan lopen zijn soms zo herkenbaar. Het spectrum is breed, maar de basis is hetzelfde. Dat zie ik hier duidelijk in terug. Ik ben erg benieuwd naar de volgende afleveringen!

Heb jij ook gekeken? Wat vond jij ervan?

Meer info over de serie ‘ Het is hier autistisch’ vind je hier.

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

visual: Sclera

[ssba]