Een kijkje in de toekomst #autisme 76

Bij ons op kantoor kwam er per 1 november iemand onze unit versterken.  Hij is aangenomen in het kader van de participatiewet. Waarom is dit interessant voor deze blog? Deze man is autistisch.

In principe zou hij op woensdag en vrijdag werken. Die dagen ben ik niet op kantoor, dus ik baalde dat ik hem niet (vaak) zou tegenkomen. Ik heb aan zijn leidinggevende en directe collega’s aangegeven dat ze me altijd kunnen aanschieten als ze vragen hebben over het gedrag van/omgang met deze nieuwe collega. Dit vond men fijn. Ik heb tot op heden niets gehoord. Dat is prima, dan gaat het dus goed. Des te beter.

Afgelopen donderdag was hij ook op kantoor. Ik zag mijn kans schoon en ging bij hem zitten tijdens de lunch. Ik was erg benieuwd hoe hij zich handhaaft in een druk bedrijfsrestaurant en of hij mee zou/kon doen aan het gesprek aan tafel. Dit ging prima.

Toekomst autisme

We zijn samen teruggelopen naar de afdeling. In dat wandelingetje heb ik hem het hemd van zijn lijf gevraagd. Hoe richt hij zijn dag in? Per taak? Per uur? Hoe kan hij zich concentreren in een kamer met vier collega’s waarbij soms op onregelmatige momenten mensen de kamer binnenlopen? Hoe komt het dat hij via dat traject bij ons is gekomen? Naar welke school is hij geweest? Regulier onderwijs? Vond je het moeilijk dat je niet de leerlijnen van tevoren wist? Nee dat was geen probleem. Het lesrooster gaf veel steun. Dat stelde me erg gerust. Nog een half jaar en dan zit Daniël in groep 7. Dat is de klas waar al voorzichtig gedacht wordt over de middelbare school. Dat houdt me nu al bezig. Daniel zit nu op speciaal basisonderwijs. Kan hij straks naar regulier onderwijs? Wat zijn de mogelijkheden? Et cetera.

Mijn collega vertelde over zijn jeugd en sommige dingen waren zeer herkenbaar. Hij vond het ook leuk om te horen over Daniëls autisme. Hij was pas op volwassen leeftijd gediagnosticeerd met autisme, dus hij was benieuwd hoe wij zo snel/jong al de diagnose hadden gekregen. Ik vertelde de anekdote dat Daniel in zijn dreumestijd alleen met de rode blokjes wilde spelen. Als iemand het in zijn hoofd haalde om een blauw blokje op de rode toren te zetten, werd Daniel daar diepgaand ongelukkig van.  “Daar kan je je vast iets bij voorstellen”, vroeg ik hem.

Dat vond ik erg bijzonder. Om met een autistisch persoon te praten over de autisme van mijn zoon. Hij is de enige volwassene die ik ken die echt weet/voelt hoe het is om autistisch te zijn. Als hij me kan vertellen welke moeilijkheden/leuke belevenissen hij heeft gehad in zijn jeugd, dan ik daarop anticiperen in de (verdere) ontwikkeling/voeding van Daniël.

Mijn stokpaardje

Ik kon me niet beheersen en vroeg hoe hij zichzelf ziet. “Ben je autistisch of heb je autisme?”. Hij antwoordde “ik heb autisme, want ik ben meer dan mijn autisme”. Vervolgens zette ik mijn idee erover uiteen:  “ik ben rechtshandig, ik ben een vrouw, ik ben een dochter, ik ben een moeder, ik ben een echtgenote, ik ben een vriendin, collega. Dus als je er één ding uitpikt, beschrijft dat ook niet mijn hele persoon. Maar als je zegt: ‘ik heb autisme’, dan zeg je daarmee ’ik heb een autisme spectrum stoornis’ en daarmee ‘ik ben ziek’”. Zo had hij het nog niet bekeken en hij vond dat ik wel een punt had (gelukkig). Maar, we kunnen niet zeggen “hij is een autist”. Daar waren we het over eens. Ik grapte toen wel dat we Daniël in zijn dreumes- en peuterjaren wel “ons kleine autistje” noemden. Hiervan kon hij inzien dat het een koosnaampje was. Hij zag er wel de humor van.

Zo hebben we een leuk gesprek gehad. Hopelijk blijft dit werk hen goed bevallen en mag hij blijven werken. Dat zou superfijn zijn voor hem. Ik wens het hem van harte toe, het is een hele aardig jongen.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]