Een verrassend vertederend uitstapje naar LEGO World #autisme 68

Tijdens de herfstvakantie is er weer LEGO World in de Jaarbeurs in Utrecht. De kinderen (en mijn man) sparen graag veel LEGO, dus we hadden een makkelijk uitje gevonden voor tijdens de herfstvakantie. Deze keer was wel extra bijzonder, want er ging een klasgenootje (vriendje) mee.

De kinderen hadden veel zin om naar LEGO World te gaan en dit lieten ze ook duidelijk blijken. Man, man, man, wat een gekrijs, gekreun en gepiep van beide kinderen. (Mijn man en ik gaan volgende week naar de KNO-arts om nieuwe trommelvliezen te laten aanmeten…) En ze zaten elkaar ook gezellig in de weg, dus vlak voordat het vriendje werd gebracht, had Daniël een vinger in het oog van zijn zusje gestoken nadat zij hem had aangevallen. Zij gillen van de pijn, tegelijkertijd moest ik de deur opendoen en Daniël was nergens te bekennen. “Welkom, vriendje, in de oase van rust die ons huis is.” Dat was dus niet een bepaald prettige manier om de dag te starten. Aan de andere kant, het kon alleen maar beter worden vanaf dat punt. En dat gebeurde gelukkig ook.

Met het openbaar vervoer

Toen iedereen gekalmeerd was, gingen we naar de bus. Het vriendje gaat nauwelijks met het openbaar vervoer, dus Daniël kon hem van alles uitleggen over de bus en in- en uitchecken. Dat vond hij natuurlijk erg leuk en het vriendje luisterde graag naar wat Daniël allemaal te vertellen had. Ze waren dus allerliefst gedurende de hele reis. En Linda hield zich ook redelijk koest, dus we konden even bijkomen van de start van de dag.

Eenmaal aangekomen konden we rustig op pad. Maar ja, waar moet je beginnen in zo’n massale hal? Gelukkig kwamen ze even met me mee naar een stoeltje om een actieplan op te stellen. Vervolgens gingen we ook maar gewoon een willekeurige kant op, want ze snapten de kaart helemaal niet. Ach, het was het proberen waard.

LEGO World: indrukwekkend

De kinderen (en mijn man en ik) keken onze ogen uit. Het was allemaal weer heel indrukwekkend. Het toppunt van LEGO World was dat de jongens de hele tijd hand in hand liepen. Ze besloten samen waar ze heen wilden. Het vriendje heeft niet zo’n gigantische spanningsboog, dus die wilde steeds snel weer door, terwijl Daniël alles rustig in zich op wilde nemen. Het resultaat was dat ze toch wel een beetje bleven staan, zodat Daniël kon kijken, maar ook wel weer vaak doorliepen omdat het vriendje dat graag wilde. Ik heb de hele dag vertederd naar de jongens staan kijken.

Mijn grote kindje werkt zo goed samen met een ander kindje in een ruimte vol kabaal en mensen. Ik was (en ben) zo trots als een pauw. En het toppunt was ook nog dat ze bij de winkel allebei hetzelfde cadeautje uitzochten. Veel schattiger kunnen kinderen van 9 jaar niet meer worden.

We kunnen dus terugkijken op een heel geslaagde dag. En ik heb weer een heel mooi moment dat ik kan koesteren op dagen dat het niet zo soepel gaat.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]