Zelf over autisme leren #autisme 61

Enige tijd geleden hadden we Daniël opgegeven voor de cursus psycho-educatie. Dit is een vervolgstap op de TOM-training. We hadden deze cursus ingepland omdat Daniël vragen begon te stellen over zijn autisme. Dit heb ik beschreven in een eerder blog.

Het doel van deze cursus is om Daniël op een gestructureerde manier uit te leggen wat autisme is en wat dit voor hem betekent/inhoudt. Hij had al enige tijd niet meer over zijn autisme gevraagd, dus misschien maakte hij zich er eigenlijk niet meer zo druk om.

Zelf over autisme leren

Afgelopen woensdag was het zover. ’s Ochtends had mijn man Daniël al verteld dat die cursus ’s middags zou zijn. Daniël vond dat het niet meer nodig was, want hij was alweer rustig geworden. Mijn man legde hem toen uit dat het dus juist wel nuttig was om het nu te doen, zodat hij er beter om kan gaan als hij zich wel weer onrustig voelt. Dit landde niet bij Daniël. (Hij was het ’s middags zelfs weer vergeten.) Ik heb hem uiteindelijk twee uur voordat we weg moesten ook verteld dat we naar het betreffende instituut zouden gaan. Ik verwachtte enige consternatie, vandaar dat ik het zo laat benoemde. En hij werd inderdaad erg onrustig van het idee om te leren over zijn autisme.

Ik vind het wel logisch dat hij er zo geagiteerd van raakt. Het voelt als een therapie en het is voor ‘gewone’ mensen/volwassenen ook vaak een drempel om naar therapie te gaan. Dus ja, als Daniël dan gaat stuiteren, kijk ik daar niet gek van op. Hoe vervelend het ook is voor iedereen.

Hij wil niet

Wel, we kwamen aan en hij heeft lekker een bekertje chocomel uit het automaat getapt en is gaan spelen. Toen de psycholoog kwam, verstopte hij zich al kreunend in het speelgoedhuisje en weigerde mee te gaan. Na heel veel aandringen ging hij toch mee. Om vijf minuten later weer beneden te staan en zich weer te verschansen in het speelgoedhuisje. Wat is er nou gebeurd? Hij wilde niet.

Toen ben ik (piepend en krakend, ik ben niet zo lenig) ook in het huisje gekropen. Daar trof ik een hele klamme, bezwete Daniël aan. Ik ging achter hem zitten en heb de befaamde rugkrabbeltherapie toegepast. Na een minuutje of zo zijn we over Daniël-land gaan praten. Hierbij durfde ik op een gegeven moment ook de vraag te stellen of de psycholoog ook een eigen straat zou krijgen als ze lief genoeg zou zijn. Nou, dat was onmogelijk. Helaas, een eerste stap richting de psycholoog was mislukt.

Toch weer rustig

Hoe langer we over Daniël-land kletsten, hoe rustiger hij werd. Na een minuutje of 10 (misschien langer, geen idee) duwde ik hem heel langzaam steeds een stukje verder richting de uitgang van het huisje. Hij liet dit gewillig toe. Toen we uit het huisje waren gekropen, stelde de psycholoog voor om dan op haar kamer een nieuw station voor Daniëlstad Centraal Station te maken. Hiervoor bood ze dan één A4-tje aan. Hij onderhandelde dit door naar minimaal twee A4-tjes en vervolgens gingen ze samen (met een tweede beker chocomel) naar boven.

Eerst in de contramine, daarna gezellig

Toen het uur voorbij was (dat duurde dus nog maar 20 minuten of zo) kwamen ze weer naar beneden. Ze hebben voornamelijk met Daniël-land gespeeld en ze heeft een poging gedaan om Daniël uit te leggen wat het actieplan was voor de training. Zij was in ieder geval tevreden dat ze even samen op haar kamer waren geweest en dat die tijd uiteindelijk gezellig was. Bij de TOM-training heeft hij bij de eerste sessie ook enorm in de contramine gezeten, dus ze zag hier verder geen probleem in. Ik ben vooral opgelucht dat deze sessie in de optiek van de psycholoog toch nuttig is geweest. Op naar cursusdag 2! We gaan het meemaken.

Meer lezen over Daniëlle’s leven?

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]