Heunt stikkie heunt – de musical #autisme 58

Toen Daniël klein was, tot een jaar of drie, was hij altijd stil als hij speelde. Bij ‘gewone’ kinderen is dat altijd verdacht, bij Daniël was het zijn gewone manier van spelen. Dat lijkt nu een eeuwigheid geleden. Hij is nog regelmatig stil als hij speelt, maar het komt steeds vaker voor dat hij bijgeluiden maakt. En dat zijn niet altijd de meest prettige geluiden om te horen.

Ongedefinieerd zingen autisme

Als de auto’s en bussen in Daniël-land rondrijden, worden regelmatig de geluiden van de motor nagebootst. Op andere momenten zingt hij een ongedefinieerd liedje. Daarin hoor je ook wel enigszins wat zijn bui is. En het is ook leuk om zijn creativiteit te horen. Hij zingt namelijk nooit twee keer hetzelfde. (Zijn lijflied “heunt stikkie heunt” en de tune van “Gravity Falls” daar gelaten.) Totdat hij zijn knuffelberen erbij pakt. Dan begint het gekreun. “Ik ben een baby! Ik ben een baby!” roept hij, terwijl hij zijn beren in je gezicht duwt.

Ik ben er nog niet achter waarom hij dat zegt. Hij doet het alleen als hij erg gestrest is. Vindt hij zijn emotionele ontwikkeling moeilijk te behappen? Is hij nog steeds gespannen door zijn onwetendheid rondom zijn autisme? Denkt hij dat het leven van baby’s veel simpeler is? ‘Vroeger was alles beter?’.  Ik weet het niet. En dat vind ik vervelend. Als ik hem niet (volledig) begrijp, kan ik hem niet (optimaal) helpen. Dat is een naar gevoel.

Schuldig

Verder is het simpelweg enorm storend om hele dag dat gekreun aan te moeten horen. En dan is het best een kunst om kalm te blijven. Om je te beseffen dat het een uiting is van onmacht. Dat hij het niet doet om me te pesten. Dat hij eigenlijk hulp nodig heeft. (Die ik niet volledig kan bieden…) En nee, het lukt niet altijd om die gedachtes en mijn geduld te bewaren. En iedere keer dat het niet lukt (en ik boos op hem word), voel ik me daarna schuldig.

Stoom afblazen

Gelukkig kan hij wel mooi zingen. Dus als hij “heunt stikkie heunt” zingt (soms ook op verzoek van zijn zusje, die vervolgens gezellig meedoet), is het huis wel gevuld met leuke muziek (en een fijne sfeer). Hierbij is er wel een dunne scheidslijn tussen leuk zingen en kreunen. “Heunt stikkie heunt” zingen is waarschijnlijk toch ook een manier om stoom af te blazen.

Toen Daniël kleiner was (en nog op zijn eigen kamer sliep), zetten we soms de iPad (met boxen) naast zijn bed. Dan zette mijn man een playlist van Spotify met klassieke muziek op. Dan ging Daniël altijd rustig slapen. Tegenwoordig heeft muziek dat effect wat minder. Maar het kan ook zijn dat dit vooral komt doordat Linda erdoorheen gaat blèren als mijn man wat rustige muziek op zet.

Sirene

Er is nog een ster aan het muzikale firmament. Als Daniël gespannen is, maakt hij regelmatig de inschattingsfout om zijn zusje te benaderen/lastig te vallen. Zij vecht dan natuurlijk terug. Waarop hij een beste imitatie doet van het geluid van een vertrekkende trein, danwel tram. In ernstige gevallen gaat dan letterlijk de sirene af hier in huis.

En op die manier vervult zijn gezang, gekreun en geloei een groot deel van zijn behoefte aan communicatie. Soms is dat een fijne manier, maar heel vaak is het vooral erg vermoeiend. Ik wacht dus met smart af wanneer hij prettiger manieren van communicatie zal leren.

Meer lezen over Daniëlle’s leven?

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]