Pokémon GO or NO GO? #autisme 57

Heel veel rages en trends gaan langs ons heen. Meestal pikken de kinderen spaaracties en dergelijke pas op tegen de tijd dat het bijna voorbij is. Al gaat het steeds sneller. Waar ze een paar jaar geleden bijna geen mini’s konden verzamelen, groeien er nu nog steeds watermeloenen, komkommers en augurken in onze tuin. En we hebben twee dinoboeken compleet. Wel is het hele gedoe rondom de Pokémon Go langs hun heen gegaan.

Pokémon GO en autisme

Totdat ik op verschillende media en door Leonne, één van de andere gastbloggers van MoodKids erop werd gewezen dat die Pokémon go-app zo geschikt was voor autistische mensen. Dus we zetten de app op onze telefoons, op hoop van zegen. Immers, een vampier speelt niet buiten tenzij strikt noodzakelijk, dus het is maar de vraag of dit aanslaat.

Op woensdag downloadde mijn man de app op zijn telefoon. “Kom Daniël, dan gaan we buiten Pokémon vangen!” Daniël: “hpmf”, Linda: “Ja! Leuk! Ik ga mee!” Dus meneer lag stoïcijns onder zijn (fleece) dekentje op de bank, terwijl mijn man en dochter lol hadden buiten. Oké, we hadden een drukke dag gehad, misschien was hij overprikkeld. Morgen weer een kans.

Nieuwe poging

Donderdag waren we naar een pretpark geweest. Het was redelijk rustig en we hebben ons heerlijk vermaakt. Zeker in het begin voelden mijn man en ik ons een beetje overbodig. Daniël was al een keer met school ernaar toe geweest, dus hij trok zijn zusje naar alle attracties die hij wilde doen, terwijl wij er op ons gemakje achteraan sjokten.

Eenmaal thuis (en voor de kinderen een middagdutje verder) wilde Linda weer op stap met de app. We vroegen Daniël dus weer of hij mee wilde, maar er kwam wederom geen/nauwelijks reactie. Ze stond al met een half been buiten, toen Daniël opsprong dat hij toch ook mee wilde. Oké, dat was een verrassende wending.

Op pad met twee telefoons

Dus ik ging met twee kinderen en twee telefoons op pad. (Ja, dan willen ze hun eigen account hebben, natuurlijk. Is natuurlijk helemaal prima. Leve de lol.) Dus we gingen op pad. Op het schermpje zie je in de omgeving waar een soort blauwe dingen zijn. Daar schijn je Pokéballen te kunnen krijgen. Ze waren meteen zo enthousiast dat ze naar die plek gingen rennen. Dus ik mocht mijn vermoeide lijf erachteraan. Ja, hoor eens, daar heb ik niet om gevraagd!

26

Pokéballen scoren

Vervolgens keek Daniël wat verder om zich heen en wat schetste zijn verbazing, er was zo’n paal bij de bushalte! Nou, helemaal top. Dus wederom op een drafje naar de bushalte, alwaar Daniël diepgaand gelukkig zijn pokéballen haalde. Vervolgens liepen we met een omweg weer naar huis. Daar kwamen we achter elkaar 4 pokémon tegen. “Oh, Linda! Dit is de allerbeste straat sinds we begonnen zijn met dit spel!” Aldus mijn geënthousiasmeerde zoon.

Eenmalig of trend?

Poging 2 tot het introduceren van de Pokémon app is dus succesvol. Aan het eind van de schoolvakantie zal ik nog laten weten of deze bevlieging eenmalig was, of dat de kinderen de rest van de vakantie overal op Pokémon hebben lopen jagen.

Meer lezen over Daniëlle’s leven?

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo

[ssba]