Eén jaar autisme op MoodKids! #autisme 52

Een jaar geleden, op 24 juni 2015 verscheen mijn eerste blog op MoodKids. Wat vond ik dat spannend! Ik ververste wel 85 keer (oké, iets minder) het scherm om te kijken of de tellertjes onderaan de pagina al opliepen. Zouden mensen het lezen? Wat zouden ze ervan vinden?

Ik vond (en vind) het heel bijzonder. Ik kijk nu nog steeds zeer regelmatig naar de tellers onder mijn blogs. En als een verhaal dan in de top-4 komt, geeft dat altijd een enorme kick.

Iedere week schrijf ik dus nu al een jaar lang een verhaaltje voor deze website. Mensen vragen mij regelmatig hoe ik toch steeds op inspiratie kom. Ik moet eerlijk toegeven dat het soms uit mijn tenen kwam om iets leuks neer te pennen. Maar meestal gebeurt er wel iets waar ik over kon schrijven. “Never a dull moment”, zoals mijn moeder dat altijd zei. Of er zat een gedachte vast in mijn hoofd waar ik over wilde uitweiden.

Zo heb ik bijvoorbeeld heel lang gebroed op de blogs “ben je autistisch of heb je autisme?” En “Mijn hoofd zit vol. Hoe voelt dat?”. Dat waren moeilijke blogs om te schrijven. Het ligt me na aan het hart en ik wilde de juiste woorden vinden. Samen met mijn man hebben we er mooie stukjes van gemaakt. Andere blogs, zoals de blogs over “Daniëlland“ of “Hoe eet je een mandarijn?” zijn dan weer makkelijk om te schrijven. Dan heb ik gewoon lol om over de hobby’s en grillen van mijn zoon te vertellen.

In het begin van deze reeks had ik nog wel moeite met het vinden van de juiste toon. En, gegeven mijn anonimiteit, stel ik me steeds de vraag ‘waar ligt de grens over wat je vertelt’. Het moet wel herkenbaar zijn, maar ook weer niet te specifiek. Want anders heb je alsnog niets aan je alias, natuurlijk. Inmiddels heb ik wel een fijne modus gevonden.

Ik vind het heerlijk om over mijn zoon (en gezin) te vertellen. Ik ben oneindig trots op mijn zoon als ik zie hoe goed hij zich ontwikkelt, gegeven alle moeilijkheden die zijn autisme met zich meebrengen. Hij is zo gespannen in afwachting van de psycho-educatie (uitleg van autisme door de mensen van de TOM-training), dat hij aan de lopende band geluiden maakt en kreunt. Aan de andere kant leert hij nu wel (ineens) om op een constructieve manier zijn grenzen aan te geven. Dat vind ik enorm knap! Hij blijft zich ontwikkelen en stagneert niet door de enorme druk die hij (zich opgelegd) heeft. Daar kan ik dan honderduit over vertellen.

Voor die verhalen heb ik dus nu al een jaar lang dit podium voor gekregen. Ik vind het ook altijd fijn om de reacties op Facebook te lezen. Zeker ook na mijn emotionele uitbarstingen (“Brief aan mijn zoon“, “Soms doet het pijn om moeder te zijn“, ” Wie krijgt Daniël weer rustig” en één van mijn laatste blogs “Mijn emmer zit ook vol” is het fijn om te lezen dat het herkenbaar is, of dat mensen de moeite nemen om me een hart onder de riem te geven. Dank jullie wel daarvoor!

Op naar het volgende jaar!

Daniëlle schrijft inmiddels al een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]