Als je grote broer ‘anders’ is… #autisme 46

Ik houd nu ruim 9 maanden een blog bij over mijn zoon. Hierbij ligt de focus steeds op de impact die de autisme van Daniël heeft op ons gezin en mijn gevoel daarbij. Ik wil deze keer wat meer aandacht geven aan hoe (ik denk dat) Linda een broer met autisme ervaart.

Linda is een pientere meid. Ze heeft heel goed door dat Daniël anders is dan de kinderen op haar school. Ze weet niet precies hoe of wat, maar er is wel iets. Ik vraag me af sinds wanneer ze dit echt beseft. Autisme is erfelijk en Linda is ook geen held in prikkelverwerking. Dat wil zeggen: ze raakt snel overprikkeld en reageert dan heftig. Als je dan samen met je broer met autisme uit je plaat gaat door teveel prikkels, krijg je niet het idee dat je anders bent dan het ‘gemiddelde’ kind. En alle peuters en kleuters liggen regelmatig op de grond te krijsen, dus dat is ook niets bijzonders.

Voor haar is het bijvoorbeeld ook niet gek of apart dat we kalenders en schema’s maken. Ze maakte zich volstrekt geen gedachtes over het feit dat dit een extra ‘effort’ is die wij doen om vakanties en andere afwijkingen in de routine makkelijker te maken. Dus ik heb niet het idee dat ze zich realiseerde dat Daniël deze hulpmiddelen nodig heeft om zich staande te houden tijdens vakanties.

Nu ze ruim twee jaar gekleuterd heeft, ziet ze wel dat de andere kinderen geen onzinwoorden kletsen of schreeuwen. En het valt ook op dat Daniël zo bangig is. (Al is dat natuurlijk alleen maar leuk. Lekker prikken, dan gaat hij zo leuk gillen…) Dat is toch allemaal wel erg anders dan de kinderen op school en bij de vriendjes thuis.

Ik heb het idee dat het begrip langzaam is gegroeid. Het lijkt me moeilijk om te beseffen dat je grote broer ‘anders’ is. Hij is toch je grote voorbeeld. Wat zegt dit dan over de rest van de wereld? Ze is een paar maanden erg onrustig geweest. (Dit speelde vooral in de nazomer/herfst vorig jaar.) Nu weet je bij kleine kinderen nooit precies wat er speelt, maar na die ‘fase / sprong’ trad ze de wereld ook een stuk wijzer tegemoet. Het leek alsof ze echt sterk emotioneel gegroeid is in die periode. Het zal me niets verbazen als een soort besef rondom Daniëls autisme in die periode is gekomen. Dat ze door onmacht en onwetendheid (en gebrek aan woorden) onrustig werd en (onbewust) wat afstand nam van haar broer. Maar dat is achteraf gezegd. Je weet het nooit. Inmiddels zijn ze gelukkig weer beste vriendjes.

Broer met autisme

Nu hebben we al een paar keer uitgesproken naar haar dat we allemaal weten dat Daniël ‘anders’ is. Ik raak ook snel overprikkeld, dus ik heb de illusie dat ik kan begrijpen hoe ze zich voelt als zij overprikkeld is. Op een gegeven moment was Daniël weer erg onrustig. Meer specifiek: hij was aan het piepen, kreunen, rare geluiden maken, en hierbij (quasi)ongecontroleerd aan het bewegen. Linda begon vervolgens zelf ook een tirade. Ze probeerde hem te helpen. Als een ander kindje zo heftig reageert, helpt het volgens haar om gek te doen. Dan gaan ze namelijk lachen en is de situatie opgelost. Hierop hebben we nogmaals naar haar benoemd dat we duidelijk kunnen zien dat Daniël het moeilijk heeft. De beste manier om hem dan te helpen is om zelf rustig te blijven. Dan wordt Daniël ook rustig. Ze vond het moeilijk om dit echt te bevatten. Ze had het zelf ook overduidelijk zwaar (ook overprikkeld), dus heb ik haar dicht bij me genomen en gevraagd hoe ze zich voelt.

Als ik overprikkeld ben, voelt het alsof er een stroompje door mijn lijf gaat. (Bij natuurkunde op de middelbare school bij de lessen over elektriciteit liet de leerkracht me een keer een zwak stroompje voelen. Het voelt als die trilling, maar dan overal.) Dit probeerde ik uit te leggen aan Linda en ze keek opgelucht op. Er is iemand die begrijpt hoe ze zich voelt. Dat vond ze erg fijn. Vervolgens kon ik dus aan haar vertellen dat dit ook voor Daniël geldt, maar dan veel sterker. Dit kon ze goed snappen.

Sindsdien blijft ze erg rustig als Daniël weer tekeer gaat. Ze probeert hem dan een beetje te aaien of af te leiden. Ik vind het enorm fijn om te zien dat ze op een constructieve manier om kan gaan met de buien van haar broer. Binnen ons gezin hebben we dus een nieuwe balans gevonden. De kinderen hebben een sterke band en de autisme van Daniël doet daar niets aan af. Integendeel, ik denk dat ze een extra speciale band hebben hierdoor. Ik vind het prachtig.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

17

 

[ssba]