“Hoe kan je zien dat ik autistisch ben?” #autisme 44

Vorige week hadden we de evaluatie van de TOM-training. De begeleiders (psychologen) waren zeer tevreden met de ontwikkeling die Daniël had doorgemaakt tijdens de training.

Hij was de jongste van de groep en sommige onderwerpen waren inderdaad te hoog gegrepen voor hem. Het sprookje ging bijvoorbeeld volledig langs hem heen. De oefening waarbij ze fantasiespel moesten doen, ging wel boven verwachting goed.

Ze waren ook heel blij om te horen dat hij de geleerde kennis ook thuis (en op school) toepast. Het komt namelijk ook regelmatig voor dat autistische kinderen hele scherpe grenzen aanhouden tussen de thuissituatie en school. Dan weigeren ze bijvoorbeeld pertinent om huiswerk te maken of om briefjes van de leerkracht mee naar huis te nemen. School is op school en thuis is thuis.

Ik vroeg me af of het misschien tijd was voor Daniël om meer te leren over zijn autisme. Daarvoor bieden ze speciale “psycho-educatietrainingen” aan. Dan wordt het kind uitgelegd wat autisme is en waar zijn sterke en minder sterke kanten zitten als gevolg van zijn autisme. In ons gesprek hierover kwamen we tot de conclusie dat Daniël nog niet klaar leek te zijn voor een dergelijke training. Hij vroeg nooit over zijn autisme en gaf nooit de indruk dat hij beseft dat hij “anders” is. Dit zijn wel randvoorwaardes om mee te doen aan een dergelijke cursus. We besloten dus nog even te wachten met deze cursus tot hij met wat meer vragen zou komen.

Een paar dagen later hadden we gasten bij het avondeten. Dit was natuurlijk redelijk druk, dus Daniël had het een beetje moeilijk. Hij werd dus onrustig. Daar had iedereen gelukkig alle begrip voor. (Zolang het volume binnen de perken bleef, uiteraard.) Hij zei op een gegeven moment tegen mijn man “Ik hoop dat ze me  niet uit gaan lachen als ik mijn vest uitdoe, maar ik heb het zo warm!” Dit is weer een blijk dat hij zich beseft dat anderen zich gedachtes over hem kunnen maken.

Een tijdje later besloot Daniël dat het leuk zou zijn als hij een quiz zou maken voor de gasten. We hebben twee spelletjes met bellen, dus de beide teams kregen een bel en het spel kon beginnen. Het begon voorspelbaar. Eerst drie vragen over het plaatselijke openbaar vervoer. Mijn man opperde toen dat het ook mogelijk is om over iets anders te vragen. Dus Daniël vroeg “wat is papa’s lievelingseten?” Het antwoord werd wel gegeven door mijn man, omdat Daniël geen idee had.

De volgende vraag kwam: “Hoe kan je zien dat ik autistisch ben?” … Doodse stilte. Je kon een speld horen vallen. Na een paar momenten gaf ik hem de vraag terug en vroeg zijn antwoord op die vraag. “Nou zo!” zei hij, en hij begon een bijzonder hyper dansje kreunend en met veel geluid. Er lijkt dus een begin te komen in zijn besef van autisme. Ik weet alleen niet of hij ook doorheeft dat de wereld niet gevuld is met autistische mensen. Het is in ieder geval een mooi begin.

Toch maar inschrijven voor die cursus?

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

visual: Sclera

[ssba]