Wie krijgt Daniël weer rustig? #autisme 42

Het is al een ruime tijd niet rustig in het lijf van Daniël. Het is bijna triest om te zeggen dat het went. Voor ons, tenminste. Er is nu eigenlijk een aaneenschakeling van stressoren. Vanaf november beginnen we te tellen: Sinterklaas, schoolfeest van zusje met de nodige naweeën daarvan, jaarwisseling (vuurwerk), nieuw jaar, cito-toetsen, weekendje weg, impact van de TOM-training, tante uit het buitenland op bezoek en ga zo maar door. Ik zou dan niets liever willen dan zijn spanning weg te kunnen nemen. Maar dat kan ik niet. Misschien zal ik dat nooit kunnen.

Ik heb wel de hoop dat ik bijna altijd in staat ben om de stress wel een beetje te verminderen. Knuffelen, rugkrabbels en raden naar de stressoren hebben bijna altijd een goed resultaat. Tegenwoordig til ik hem soms op voor een extra knuffel (diepe druk). Dat vindt hij maar gek. En dat vind ik dus alleen maar leuk. Hij is meestal te verbaasd van wat hem overkomt om nog gestrest te zijn. Daarna gaat hij wel nog tien minuten rondjes rennen om van de schrik te bekomen. Op die manier kan hij goed ontladen en raakt hij daardoor hopelijk nog wat negatieve spanning kwijt. Dat was ook precies de bedoeling.

We hadden afgelopen weekend een familieweekend. We hebben een redelijk grote familie, dus het was best druk. En wederom (te) weinig gestructureerd. Daniël wist dit, dus was al redelijk van slag. Daarbij komt ook nog dat we ’s ochtends hadden afgesproken om te ontbijten om 10 uur. En de rest van de familie was toen nog niet klaar om te gaan ontbijten. Dan heb je dus al een valse start van de dag. Niet heel relaxed, dus. De rest van de dag was dus moeilijk voor Daniël.

En toen werd het weer zondag. Op zondag komt Daniëls buddy, Jan. Daniël had de hele ochtend op de bank liggen kreunen en piepen. Hij was volledig van de kaart. Jan was een beetje te laat, maar toen de bel ging sprong Daniël op om de deur open te doen. Jan had nauwelijks zijn jas uit, of Daniël begon geanimeerd te vertellen. Je zag Daniël helemaal ontspannen en er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht dat zijn vriendje er weer was.

Ik kon wel huilen van geluk. Ik ben dan misschien niet altijd in staat om Daniël volledig te helpen. Gelukkig zijn er ook andere mensen waar Daniël zijn rust bij kan vinden.

Bij het schrijven van deze blogs heb ik een moment om rustig over onze zoon en ons leven na te denken. Dat maakt deze blog voor mij ook erg fijn. Dan voel ik pas echt wat de spanning van Daniël met me doet. Door middel van het schrijven laat ik dan ook een deel van de emotie weer los. Langs deze weg wil ik dan ook de redactie bedanken dat ze mij ruimte geven om deze blog te mogen schrijven.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]