Soms is zijn zusje niet de liefste #autisme 40

Daniël en Linda schelen bijna 2,5 jaar. Ik heb wel eens eerder geschreven over hoe Daniël reageerde op de komst van zijn zusje. Daniël lijkt nog steeds te genieten van zijn rol als grote broer. Hij vindt het leuk om Linda dingen uit te leggen.

Inmiddels is hij zover dat hij er dan bij zegt dat ze het pas gaat leren in groep 4 of groep 5. Hij wilde haar bijvoorbeeld de tafels leren. Of de finesses rondom de spelling van “ou” en “au”. Het arme meisje kan net haar eigen naam schrijven, laat staan dat ze dergelijke complexe dingen leert. Daniël heeft dus nog niet volledig door dat dergelijke ingewikkelde lessen nog niet echt aanslaan. Gelukkig knikt Linda meestal wel braaf als hij haar iets probeert uit te leggen, dus ik durf te betwijfelen of hij het doorheeft dat zijn uitleg niet landt bij zijn zusje.

Tot nu toe was het contact tussen de kinderen dus voornamelijk harmonieus (een enkele schermutseling daargelaten). Nu lijkt het evenwicht tussen de kinderen te veranderen. Daniël heeft altijd last gehad van de zogenaamde ontwikkelingssprongetjes. Hij is de laatste tijd ook weer regelmatig geagiteerd. Het kan zijn dat hij gespannen raakt van een bepaald evenement dat in de komende maand gaan gebeuren. Of het vooruitzicht van de vakantie. Of de naweeën van de TOM-training. De juf vertelde me vorige week dat hij zoveel beter contact heeft gekregen met zijn klasgenootjes. Ik kan me ook wel voorstellen dat die verandering heftig voor hem is. Anderzijds wordt Linda natuurlijk ook groter. Zij is de laatste tijd ook erg gegroeid. Niet zozeer in de lengte, vooral ook op ontwikkelingsgebied. Het lijkt wel alsof ze veel wijzer is geworden.

In principe zijn dit natuurlijk goede ontwikkelingen. Nadeel is alleen dat ze hierdoor allebei een redelijk kort lontje hebben de laatste tijd. Dus als je graag bij elkaar in de buurt bent, knalt het ook sneller. En dan trekt Daniël consequent aan het kortste eind.

Er is een groot verschil tussen Daniël en Linda. Linda heeft er geen enkel probleem mee om haar lijf in de strijd te gooien. Als er iets gebeurt waar ze het niet mee eens is, gaat ze vol in de aanval. Daniël doet vervolgens een grote stap achteruit en deinst ineen. Met als conclusie dat Linda haar zin krijgt en er een ontevreden Daniël achterblijft. Best een ingewikkelde situatie. Want, op welke manier grijp je dan in? Moet Daniël niet zelf leren weerbaar te worden? Of moeten we vooral Linda ondersteunen dat ze begrip moet hebben voor haar broer? Het verschilt per situatie hoe we dit aanpakken.

Deze situaties veranderen de laatste tijd. Nu begint Daniël van zich af te bijten. Niet op het moment zelf (dat zou handig zijn), maar wel op andere momenten. Hij zingt dan “Linda is de stomste” of vertelt haar in verschillende bewoordingen dat ze stom en stout is. Linda wordt dan (begrijpelijk) boos en slaat er vervolgens op los bij Daniël. Daniël probeert terug te slaan met kussens en het feest is compleet. Al is de conclusie meestal dat Daniël inbindt en Linda dan ook afdruipt.

Autisme en broer-zus relatie

Enerzijds vind ik het heel irritant dat Daniël zijn zusje zo uitdaagt, want hij weet dat ze hem dan aanvalt. Dan mag ik weer ingrijpen. (Bij voorkeur als ik de kinderen van de bso naar huis rij.) Anderzijds is het wel een goede ontwikkeling dat hij oefent hoe het is om eens niet heel aardig te zijn tegen iemand. Je zusje is dan wel een veilig persoon om op te experimenteren. Ik hoop in ieder geval dat ze snel samen een nieuw evenwicht vinden. Ik ben ook erg benieuwd hoe dat evenwicht dan zal zijn. Dat wordt dan een mooie ontwikkelingsmijlpaal voor Daniël.

In de tussentijd was Daniël toch weer erg eenzaam in zijn eigen kamer ’s nachts en slaapt hij weer bij Linda in hun tweepersoonsbed. Gezellig samen.

Omdat ze toch ook echt niet zonder elkaar kunnen.

NB: ik heb de reacties op Facebook op de vorige blog gelezen en de linkjes bekeken. Dank voor jullie input. Ik kan er zeker veel mee. Ik heb een Facebook-account geopend op naam van Daniëlle Hooghuis, dan kan ik zelf ook reageren op de Facebook-site. Dat lijkt me wel zo makkelijk.

NB2: We gaan Daniël nog de finesses van de verschillen tussen “me” en “mijn” uitleggen. Of moeten we zeggen dat hij dat pas in groep 6 leert?

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]