Ook een kind met autisme heeft behoefte aan contact #autisme 39

Vorig jaar in de zomervakantie hebben we een kleine verbouwing gedaan in huis. Linda had een te klein kinderkamertje. Er paste precies een ledikant, commode, kast en comfortabele stoel in. Met een beetje proppen kon het juniorbed er ook in, maar er was echt geen ruimte voor een eenpersoonsbed.

We hebben het huis zodanig verbouwd dat beide kinderen een geschikte slaapkamer kregen. Linda kreeg dus ook een nieuw bed. Ze wil heel graag dat vriendjes kunnen komen logeren, dus we hebben een bed gekocht dat kan uitschuiven tot een tweepersoonsbed. Zoals met alle bedden mag je de eerste twee nachten niet op de matrassen slapen. Linda sliep dus een paar nachten bij Daniël in de kamer. En daarna heeft Daniël 7 maanden bij Linda in de kamer geslapen.

Ze sliepen gewoon rustig, dus we zagen de noodzaak niet om na de zomervakantie ze weer te uit elkaar te halen. Ze genoten er allebei van om samen te slapen. Sinds een paar weken slaapt Daniël nu op zijn eigen kamer. Hij zei gister wel dat hij weer bij Linda in de kamer wilde slapen. Hij voelt zich eenzaam op zijn kamer. Toen Linda vorige week bij opa en oma logeerde, kon Daniël niet slapen, want hij voelde zich eenzaam zonder haar. Om half 11 werd er een briefje onder de deur geschoven “ik kan niet slapen, ik voel me alleen”. Zo lief!

Lichamelijk contact

Dit samen slapen was voor Daniël dus een manier om contact te krijgen. Op zijn eigen manier heeft hij erg behoefte aan contact. Het is alleen erg moeilijk voor hem om dat contact te maken (en te onderhouden). Hij is niet erg knuffelig. Er waren dus dagen dat ik hem helemaal niet aanraakte. Sinds ik me dat realiseer, probeer ik hem iedere dag soms te aaien of een kusje te geven. Dat is dan geen verbaal contact, maar kunnen we wel even een verbinding maken. Hij vraagt nu wel om rugkrabbels. Een uur na kinderbedtijd… Ja, dan heb ik geen zin meer en verwacht ik dat hij al slaapt. Ik zal dus na het naar bed brengen van Linda voortaan hem even bekrabbelen. Dat creëert dan een extra contactmoment.

Verbaal contact en autisme

Daniël vindt het heerlijk om te kletsen. Hierbij vindt hij het makkelijker om contact te maken met volwassenen dan met leeftijdsgenoten. Ik weet geen verklaring waarom dat zou zijn. Wellicht heeft het iets te maken met het geduld dat volwassenen hebben voor zijn verhalen. Dit is ook typisch gedrag bij autistische kinderen. Daarbij willen kinderen toch liever ook hun eigen verhaal kunnen vertellen. Waarschijnlijk is dit ook een van de redenen dat hij geen vriendjes heeft (kunnen maken).

Het gesprek gaat vooral over openbaar vervoer, Daniël-land, moestuintjes, diverse shows op Zapp en welke filmpjes hij wil kijken. Het blijft dan vooral bij een monoloog. Ik durf me af te vragen in hoeverre hij het erg vindt dat er zo weinig respons komt op zijn verbale uitingen. Zijn deze “gesprekken” voldoende contact voor hem?

Inleven

Sinds de TOM-training praat hij wel over anderen. Dit is een (grote) nieuwe dimensie aan manieren om contact te leggen met anderen. Hij roept dus nu drie keer per dag dat hij denkt dat zijn nichtje (3,5 jaar) vast heel graag naar de Prinsessia-show zou willen. Want dan kan ze ook haar prinsessenjurk aan en de prinsessen ontmoeten. Dat zal ze vast heel leuk vinden.

Hij heeft gelijk, want nichtje is naar K3 geweest en heeft toen ook Prinsessia gezien. Dat vond ze inderdaad erg leuk. Dit heeft Daniël dus goed ingeschat. Hij heeft zich dus goed ingeleefd in zijn nichtje. Daar ben ik erg trots op.

“Heunt stikkie heunt”

Verder vraag ik met het volgende af. Zijn de verbale uitingen (oenstra heunt stikkie heunt) alleen manieren om stoom af te blazen, of is het ook een onhandige manier van communiceren? Hij geeft het namelijk ook als antwoord op een vraag die hij niet wil of kan beantwoorden. Wil hij vertellen wat er allemaal in hem omgaat, maar kan hij de woorden niet vinden? Hoe kunnen we hem daarbij helpen? Linda zingt in ieder geval tegenwoordig gezellig met hem mee, dus misschien voelt hij daardoor een extra verbinding met zijn zusje. Dan hebben die onzinwoorden een extra, onvermoede, lading gekregen.

En zo creëert Daniël toch een flink aantal contactmomenten op de dag. Aan ons de schone taak om hem te ondersteunen bij het ontwikkelen van constructieve(re) manieren van communiceren. Als iemand tips heeft, hoor ik het graag.

Ik wil ook even een momentje nemen om de mensen te bedanken die hebben gereageerd op de oproep in de vorige blog. Ik vind het erg leuk om de beleving van ‘mijn’ lezers te horen. Dank voor jullie feedback.

[ssba]