Daniël heeft een buddy #autisme 37

Daniël heeft geen vrienden. Dit was een van mijn angsten toen we de diagnose autisme kregen.

Hij zit op speciaal basisonderwijs met 11 andere jongens in de klas (arme juf). In de kleuterklas werd hij naast de “heftigste” ADHD’ers gezet, omdat hij een rustgevende werking op ze had. Inmiddels zijn er zoveel ADHD’ers in zijn klas dat hij niet genoeg ruimte heeft om iedereen te kalmeren. Punt is alleen dat het voor Daniël dus moeilijk is om contact te krijgen met die klasgenoten. Hij wordt niet gepest, hij wordt als het ware getolereerd in de klas als een aardig kindje, maar verder ook niet.

Ook bij judo is het niet mogelijk om echt vriendschappelijk contact te maken met groepsgenootjes. Resultaat is dat hij nooit speelafspraakjes heeft na school. Dit is misschien ook wel zo rustig qua structuur, maar het zou wel gezellig zijn. Ook wordt hij nooit uitgenodigd op verjaardagsfeestjes. Hij vindt dit helemaal niet erg, gelukkig. Hij heeft er ook geen mening over dat zijn zusje wel speelafspraken heeft, en dat zij wel naar verjaardagen gaat. Dit vind ik wel fijn. Dat scheelt frustratie en verdriet.

Een tijdje geleden werden we benaderd door twee vrouwen. Zij waren bezig met een netwerk op te zetten voor “special needs”-kinderen en ze hadden begrepen dat ons kind tot die groep behoorde. Dat doet dan dus weer even pijn om te horen dat je kind wordt gezien als “special needs”. Hij is gewoon mijn zoon! (Klein pijnpuntje hier…) Hoe dan ook, hun doel is om een soort community te maken waarbij ze ook grotere activiteiten kunnen doen speciaal gericht op kinderen “met een rugzakje”. Deze kinderen kunnen vaak niet echt op een (voor het kind) fijne manier meekomen in de activiteiten van “reguliere” jeudgbewegingen.

Buddy autisme

Ze opperden het idee om Daniël aan een buddy te koppelen, die dan een vriendschap zal (proberen te) ontwikkelen met Daniël. Gedachte hierbij is dat dit een veilige omgeving is voor hem om te oefenen met sociale interacties. Hier hadden we wel oren naar. We hebben dus een vragenlijst ingevuld waarin we benoemen wat Daniel leuk vindt, wat zijn hobby’s zijn.

Dus een paar weken later komt een jongen (ik noem hem Jan) mee om kennis te maken. Daniël geeft hem netjes een hand en stelt zich voor. Zo, dat is al een hoopvol begin. Jan opent het gesprek en zegt “ik hoor dat jij van kaarten houdt”. Daniël springt op, pakt zijn hand en laat hem vol trots de nieuwste kaarten van Daniël-land zien. En dat was dat. Jan was goedgekeurd.

Nu komt Jan iedere week een uurtje langs en zijn ze met de Lego aan het spelen. Daniël vindt dat heel gezellig en Jan doet vrolijk mee. Tot nu toe gaat het erg leuk en gemoedelijk. Wellicht dat het handig is als we ze in de richting van een ander spel sturen, met wat meer interactie, maar dat komt wel. Ik ben erg blij met die initiatief en hoop dat Daniël hierbij echt wat gespreksvaardigheden zal leren waar hij de rest van zijn leven plezier van zal hebben.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]