Hoe eet je een mandarijn? #autisme 36

Toen Daniël klein was, at hij graag fruit. Op een gegeven moment zag hij het licht en weigerde al het fruit dat geen banaan was. Dus twee jaar lang heeft meneer geleefd op bananen. Daarna was er de appelfase en sindsdien is hij nog kieskeuriger qua fruit. De fase van het jaar is dat zijn fruitmenu zich beperkt tot aardbeien en meloen. Niet zo handig in de winter.

Iedere schooldag is er natuurlijk een vaste tijd voor een fruithapje. Wij geven hem dus steeds fruit mee. En iedere dag komt meneer thuis met 1 hap uit een appel, of een onaangeroerde banaan. Ook een verdwaalde peer wordt nauwelijks aangeraakt. Heel soms gaat er een stukje paprika in, maar dat is bij hoge uitzondering. Nu had hij een keer bij mijn schoonouders gesmikkeld van een mandarijn. Ha! Mandarijn is het dus nu. Dus ik ging naar de Albert Heijn en kocht dezelfde soort mandarijnen.

Wij pellen ’s ochtends alvast het mandarijntje voor hem. Ik zie het ook wel gebeuren dat hij het hele fruithapmoment aan het pellen is. Dat wilden we dus voorkomen. Vol goede moed maakten we die avond zijn tas open, en daar lag nog steeds de mandarijn. Er was misschien wel een stukje uit, maar daarmee was alles gezegd. Poging twee: de mandarijn alvast in partjes doen. Ook dat bood geen soelaas. ’s Avonds bleek de mandarijn nog vrijwel compleet.

De vraag was dus waarom hij ook dit fruit niet had gegeten. Daniël vertelde een paar dagen (en onaangeroerde mandarijntjes) later, na enig doorvragen, dat ze altijd het jeugdjournaal kijken tijdens de fruithap en dat hij dan er niet aan toe komt om het fruit te eten. Het jeugdjournaal is veel te interessant. En twee dingen tegelijk doen, is niet mogelijk voor Daniël (mannen…).

Wij laten ons niet voor een gat vangen, dus mijn man maakte het volgende briefje:

Hoe eet ik een mandarijn?

• 1 partje bij het begin van het jeugdjournaal
• 1 partje bij het begin van een item
• 1 partje bij het begin van een filmpje
• 1 partje bij het weer
• 1 partje bij het einde van het jeugdjournaal

Het partje bij het weer was Daniëls eigen voorstel. Hij was reuze enthousiast over het schema. Wij hoopten dus dat het mandarijntje die dag goeddeels gegeten zou zijn. ’s Avonds lag er echter in zijn bakje…  een onaangeroerd mandarijntje. Mijn man vraagt dus waarom hij het fruit niet gegeten heeft.

Daniël antwoordt met een grote glimlach: “Er was geen jeugdjournaal, papa.”

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]