Sinterklaasstress #autisme 23

Het is november, de pepernoten liggen al een tijd in de winkels, dus de tijd voor de sinterklaasstress is aangebroken. Onze zoon is inmiddels ruim 8, dus we vonden het wel tijd dat Daniël de waarheid over Sinterklaas zou achterhalen.

We probeerden het langzaam in te masseren met suggestieve vragen, zodat hij zelf tot de juiste conclusie zou komen. Bijvoorbeeld, hoe kan Sinterklaas overal tegelijk zijn? Of, hoe oud denk je dat Sinterklaas is? Dat soort vragen. We zijn vorig jaar ook druk geweest met het zaaien van twijfel. Geen effect, helaas.

Om de stress te verlichten hebben we al een aantal jaar samen de schoencadeaus gekocht. Het concept “cadeau” is voor kinderen met autisme al een probleem op zich. Bij een verrassing weet je zeker dat je afwijkt van het stramien van de dag. Het geeft dan ook veel onrust. Wat zit er in? Wanneer krijg ik het? Spannend en eng. Sommige ouders pakken de cadeaus dan ook in (doorzichtig) plastic folie in. Dan ziet het kind wat het cadeau is, maar heb je toch de lol van het uitpakken.

Toen we een paar jaar geleden samen een cadeautje afrekenden, met de melding dat het in de schoen zou komen, keek de verkoopster heel gek op. Hoe kan een kind zijn eigen schoencadeau kopen? Tsja, de Sint heeft het zo druk, we helpen hem even. Dit was een volledig plausibel verhaal voor onze zoon.

>> LEES HIER : meer artikelen over autisme

We hadden gehoopt dat hij snel zou bedenken dat het een groot fantasiespel is, zodat de stress zou afnemen. Echter, het werd alleen maar erger. Hij voelde dat er iets niet klopte, maar kon zijn vinger er niet op leggen. Dat gaf juist nog meer stress. Hij werd steeds meer gespannen en onbereikbaar. Toen hebben we besloten om het geheim maar gewoon te vertellen. Hij keek even heel gek op, maar er viel duidelijk een last van zijn schouders.

Ik vroeg bijvoorbeeld: “Als de zwarte Piet vuil is door de schoorsteen, waarom zijn de lippen dan nog felrood, hadden die dan niet ook grijzig moeten zijn geweest?” En je zag hem denken “Verrek, ze heeft gelijk!” En vervolgens huppelde hij blij door de kamer, verlost van een groot probleem.

Opgelost, dachten we. Mijn man is ook samen met onze zoon achter de computer gekropen en ze hebben samen de cadeaus voor in de schoen en pakjesmiddag uitgezocht. En voor de goede orde ook meteen een compleet schema met cadeaus en schoenzetmomenten.

En toen nam de stress weer toe.

Hoe kan dat nou? Tsja, hij wist het geheim wel, maar hij mag het dan niet vertellen aan zijn zusje of zijn neefje en nichtjes. Dat is dan ook wel weer spannend. En sowieso, op de televisie zie je toch echt een Sinterklaaspersoon, en in de liedjes zing je dat Sinterklaas je cadeaus geeft. Dat is toch wel erg verwarrend. Zo heeft hij bij het zetten van zijn schoen in het afgelopen weekend een briefje bijgestopt “brief voor de sint”. Hij vroeg daarin of hij volgende week een pure chocoladeletter mocht. We hebben toen wel even bij hem gecheckt of hij toch echt wist dat Sinterklaas nep was. Ja, dat wist hij wel. Maar toch was het briefje geadresseerd aan Sinterklaas.

Na een weekje blijkt dat het kwartje toch echt is gevallen. Ik had chocoladeletters gekocht voor de kinderen. Daniël had gevraagd om een letter van pure chocolade. Een paar dagen later rommelde onze dochter weer eens in de boodschappentas (op zoek naar verborgen (snoep)schatten) en vond toen haar chocoladeletter. Het was nogal een toer om haar ervan te overtuigen dat ze die pas bij het volgende schoenzetten zou krijgen. Vanochtend vroeg Daniël aan mijn man of we zijn chocoladeletter wel zouden inpakken. Hierop vroeg Linda zich hardop af waarom ze dat aan mijn man vroeg en niet aan een Piet of Sinterklaas.

Daniël legde een arm om haar heen en zei “De Pieten hebben maar zes uur de tijd ’s nachts om alle cadeaus te brengen. Dat is eigenlijk teveel werk voor ze. Daarom helpen papa en mama de Pieten soms een handje.”

Goh, waar heb ik dat eerder gehoord?

[ssba]