Volgend station: Rust-land #autisme 95

Ik heb regelmatig geschreven over Daniëls fantasieland ‘Daniël-land‘. Dit is een zelfgemaakte vloertekening met A4-tjes die vijf lagen diep de hele woonkamer vult. Deze tekening is een ware plattegrond van Daniëls eigen fantasieland.

Hij heeft er bijna een jaar aan gebouwd en mee gespeeld. Die tijd is sinds een maand of twee voorbij. Daniël-land ligt nu opgerold onder de bank stof te vangen.

Nu ook Linda-land

Linda zag haar kans -en de woonkamer- schoon en begon het project ‘Linda-land’. De teller staat nu op 13 A4-tjes. Verder is ‘Linda-land’ voornamelijk in haar hoofd. Het is niet zozeer een ‘fysiek’ land, het is een gedachte-experiment. Dus hebben we het beginnende ‘Linda-land’ verstopt. Ik heb geen zin in weer een kamervullend ding.

Hierbij is wel het resultaat dat madam de hele dag over ‘Linda-land’ aan het kletsen/vertellen is. Ze vertelt dat je er niet ziek kan worden, dat de stoplichten altijd op groen staan, dat je er zo mooi kan wonen, dat je altijd ijsjes kan eten, dat er zo’n fijne treinverbinding is met ‘Daniël-land’ et cetera.

Rust-land: speciaal voor papa’s en mama’s

Nu kan ik met veel plezier over een nieuwe ontwikkeling vertellen. ‘Daniël-land’ heeft er een nieuw buurland bij gekregen. Dit land heet ‘Rust-land’. In dit land is er altijd volledige rust. Dit land is specifiek ontwikkeld voor papa’s en mama’s die rust nodig hebben. Dus, als papa en mama rust willen, kunnen ze naar ‘Rust-land’ gaan. Als Daniël het idee heeft dat mijn man en ik rust nodig hebben, komt hij aanlopen met tickets naar ‘Rust-land’. Ik vind het heel knap dat hij een dergelijke inschatting kan maken.

Belangrijk punt van aandacht is de gewenste stilte die bij ‘Rust-land’ hoort. De kinderen zijn steeds zo druk aan het vertellen over ‘Rust-land’, dat we uiteindelijk nog geen rust krijgen. Wel, ze bedoelen het goed en lijken op hun eigen manier te snappen dat mijn man en ik soms rust en stilte moeten hebben om te kunnen blijven functioneren. Verder is het allergrootste voordeel aan Rustland dat het geen vloertekening is. Al ligt de woonkamer nu wel bezaaid met treintickets en abonnementen voor ‘Rust-land’. De ‘Wet van behoud van rommel’ zullen we het maar noemen.

Relatieve rust?

Wel, het begin is er. Gelukkig hebben we het Daniëljournaal en tegenwoordig ook het Lindajournaal om op een ordentelijke manier stoom af te blazen. Zou de utopische wereld van relatieve rust er dan toch komen? In de tussentijd geniet ik extra bewust van de momenten waarop de kinderen vreedzaam spelen.

Misschien, heel misschien verschuift de balans dan naar steeds meer rustig spelen en minder ruzie en gegil. We gaan het meemaken.

Daniëlle schrijft al bijna twee jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / realrocking

[ssba]