Voorspelbaarheid is ook wel fijn! #autisme 75

Ik schrijf inmiddels 1,5 jaar voor MoodKids. Deze blogs gebruik ik regelmatig om even lekker te ventileren. Dan wordt de hele situatie rondom de onrust die de kinderen (Linda heeft ook geen enkele moeite met onrust verspreiden) veroorzaken me eigenlijk teveel.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik zo geniet van de rust, maar dat ik verwachtte dat die rust van korte duur zou zijn. Dit bleek inderdaad het geval te zijn.

Oordoppen

Vorige week gingen ze met de klas schaatsen: *brul, krijs, piep, steun, uggy nugget* 

Die middag zou hij met opa op stap gaan met de bus: *uggy nugget, piep, steun, ijselijk gegil*

Deze week is kerstdiner: *lig jammerend en kreunend op de bank*

Eind van deze week gaat hij op jeugdkamp: *zo hard mogelijk gillen als Linda in de buurt komt en iets doet wat hij niet verwacht*

En ja, dit gaat zeer soepel in elkaar over. Ik had oordoppen moeten vragen voor Sinterklaas.

Toch had ik het verwacht

Maar, ik had dit verwacht. En het is meer dan duidelijk waar zijn stressoren zitten. Voor mij is het dan makkelijker te accepteren dat er onrust heerst in huis. En doordat de stressoren ook bij hem duidelijk zijn, heb ik het idee dat hij makkelijker uit zo’n boze bui komt. Dus dan kunnen we weer bij hem vragen: “…schaatsen?, … opa met de bus?, …kerstdiner?, …, wintervakantie? “. En meneer is weer gekalmeerd. Voor eventjes tenminste.

Zoals zoveel ouders met (een) autistisch kind(eren) kijk ik ook uit naar januari. Dan wordt het leven weer gestructureerd. Dan kunnen we onze wonden likken. Het was volkomen te verwachten dat deze maand moeilijk is voor Daniël. Vandaar dat ik zo hard jubelde dat het zo goed ging. Dat had ik niet verwacht.

Voorspelbaar is fijn

Door het schrijven van deze blogs heb ik me gerealiseerd dat ik vooral moeite heb met stressmomenten die ik niet zag aankomen. Dat je niet meteen weet wat er aan de hand is. Soms duurt het simpelweg een tijdje voordat ik doorheb dat Daniël extra gespannen is. Hij maakt ook geluiden als hij wel lekker in zijn vel zit, dus er gaan geen alarmbellen af bij een beetje onzinteksten. En ja, als het kwartje dan valt, dan blijkt dat hij het al langer moeilijk heeft. Tijdens de tussenperiode dat ik het nog niet zag, was ik er dus (onvoldoende) voor hem. En daar hebben we het ingebouwde schuldgevoel weer. Dat knaagt nog het meeste. Het schuldgevoel.

Daarom ben ik zo blij als de wereld voorspelbaar is. Ook als dat betekent dat Daniël het even moeilijk heeft. Dat zien we dan en kunnen we naar handelen. Nog even doorbijten, veel rugkrabbels en stressoren benoemen. Het wordt vanzelf januari. En dan is de wereld weer voorspelbaar. En gestructureerd.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]