Onrust! Ook na de vakantie #autisme 60

We zijn inmiddels in de vijfde week van de vakantie. Meestal is Daniël dan wel flink gekalmeerd. Hij is dan geacclimatiseerd aan de ‘structuurloosheid’ van de vakantie. Om vervolgens in de laatste week van de vakantie van slag te zijn, omdat de vakantie bijna eindigt en omdat hij rond die tijd jarig is.

Dit jaar is hierop de uitzondering. Daniël bleef erg gespannen nadat we terug waren gekomen van vakantie.

Ondertoon van onrust

Hoe kwam dat toch? Hij ging steeds vaker roepen “ik ben gek!” en herrie maken. Dit was best onverwacht, gezien hoe hij zich vermaakt had tijdens de vakantie. Hij was wel vaak redelijk vrolijk, maar toch voelde ik de ondertoon van onrust. Ik probeerde er dus maar voor te zorgen dat er zo min mogelijk momenten waren waardoor Daniël uit balans zou kunnen raken. Mijn hoop was dat het vanzelf over zou waaien. Ik had namelijk geen flauw idee wat het zou kunnen zijn. Ik weet wel zeker dat Daniël het niet zelf onder woorden kan brengen als ik er open naar vraag, dus daar begin ik niet eens aan.

Ingeving

Helaas, het ging niet voorbij. En toen wist ik het! (Ik word conducteur! Sorry, flauw.) Hij was van slag sinds de laatste dagen van onze vakantie. Wellicht zat er daarin? Gelukkig was mijn (ietwat late) ingeving correct. Hij besefte zich dat het mogelijk was geweest om langer te blijven. Want in die twee reisdagen hadden we toch ook in het kinderparadijs kunnen blijven? Hij had het gevoel dat we hem twee superleuke dagen door zijn neus geboord hadden. We hebben hem toen de finesses van vakantiegeld uitgelegd. We vertelden dat er mensen zijn die wellicht langer zijn gebleven, maar dat dit voor ons helaas niet mogelijk was. Deze uitleg kon hij goed volgen en je zag hem zichtbaar ontspannen. (Gotcha!)

En de rust was weer (min of meer) teruggekeerd in huize Hooghuis.

Ruzie

De volgende dag kregen de kinderen knallende ruzie. Daniël had zich teruggetrokken in de speelkamer. Linda wilde er ook zijn, om lekker met haar dino’s te spelen. Daniël vroeg haar duidelijk of ze a.u.b. weg wilde gaan, want hij had rust nodig. Linda negeerde dit en bleef bij Daniël in de buurt. Hiermee ging ze erg over zijn grenzen. Ik verwachtte dat het wel goed zou komen als ze in stilte aan de andere kant van de kamer zou spelen (zoals ik haar ook verzocht). En welja, dat ging dus niet. Met enorme ruzie tot gevolg, resulterend in twee hysterische kinderen. Heerlijk, al die onrust zo op een relaxte zaterdagmiddag.

Daniël heeft vervolgens een half uur staan tieren hoe vervelend zijn zusje was en dat hij een maand zonder haar op vakantie wilde. Na enige tijd kalmeerde hij en vroeg aan Linda: “zullen we het weer goed maken?”. En de rust was weer wedergekeerd in huize Hooghuis…

Meer lezen over Daniëlle’s leven?

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]