Daniël-land: zijn eigen wereld #autisme 51

Een hele tijd geleden heb ik een blog gewijd aan ‘Daniël-land’. Dit is zijn eigen fantasieland. Waar het begon in tekenboeken , breidde het zich snel uit naar een vloertekening, gemaakt van A4-tjes en plakband.

Deze groeide langzaam tot het inmiddels de hele woonkamer bedekt. Daniël heeft er veel lol mee, dus we laten het maar zo. Het is wel zo dat de uitdaging van het opruimen steeds groter wordt. Het is zo’n groot pak papier geworden dat het opruimen best een ingewikkelde taak is geworden. Daniël dacht namelijk ‘als je niet meer kan groeien in de lengte (of breedte), dan ga je maar de hoogte in’. Dus op sommige plekken is Daniël-land wel 8 lagen diep. Op die manier kan je natuurlijk nog heel lang doorgaan, want met iedere nieuwe laag kan je een nieuw ontwerp maken. En op de achterkant kan je ook je creativiteit botvieren.

Het is wel grappig dat bijna iedereen die Daniël-land aanschouwt ervan onder de indruk is. Een aantal mensen vertellen dan dat ze ook iets dergelijks gemaakt hebben in hun kindertijd, maar nooit zo uitgebreid als Daniël-land. Er was iemand zo enthousiast dat hij (wellicht) een ereplek krijgt in Daniël-land. Hij zou zijn eigen straat krijgen. Dat was natuurlijk helemaal geweldig om te horen.

Met deze tekeningen kan je zien dat Daniël best creatief is. Dit had ik niet echt verwacht. Met LEGO speelt hij redelijk ‘volgens de regels’. Bouwsets worden gebouwd op de voorgeschreven manier en losliggende blokjes worden in de verzamelbak gegooid. Ook qua spel blijft het toch redelijk dichtbij de werkelijkheid. Hij gaat geen verhalen vertellen over draken of vliegende trams of iets dergelijks. Hij praat graag over zijn interesses, dus als hij zich dit soort gedachtes had gemaakt, had ik dat wel gehoord. Hij is dus creatief op een manier waar geen menselijke interactie voor nodig is. Dat is natuurlijk ook wel logisch bij een autistisch kind, realiseer ik me nu.

Qua layout is een duidelijke lijn te bekennen. Daniël-land bestaat uit wegen en tramlijnen. Er is geen plek voor gebouwen of huizen. De wegen worden precies afgemeten zodat zijn busjes (allemaal hetzelfde merk en dus dezelfde maat) erdoorheen kunnen rijden. Parkeerplaatsen idem. Ook heeft hij in de latere lagen overal verkeersaanwijzingen neergezet. Dit zijn voornamelijk haaientanden en voorrangswegen. In de laatste laag zijn er ook een paar rotondes en viaducten toegevoegd. Op deze manier kan je zijn ontwikkeling ook wel volgen. De straatnamen beschrijven ook hoe hij zich op dat moment voelt. Enerzijds zijn er veel N-wegen, maar er is ook een “heuntstikkieheuntweg”.

Gestructureerde eigen wereld

Voor de normale sterveling ziet het eruit als een chaotische wirwar van wegen, maar ik ga ervan uit dat dit een zeer gestructureerd geheel is in de ogen van mijn zoon. Of is de chaos van de wegen wel een weerspiegeling van de chaos in zijn lijf? Ik kan het niet vragen, want dan krijg ik toch geen antwoord. En misschien voelt hij zich dan ‘betrapt’ en raakt hij zijn uitlaatklep kwijt. Lekker laten tekenen, dus.

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]