Autisme: moet je het altijd benoemen? #autisme 47

We waren gister op een verjaardagsfeestje van vrienden. Daar kwamen we toevallig kennissen uit mijn studententijd tegen. Dat was natuurlijk erg leuk om even bij te praten na zoveel jaar. Op een gegeven moment kwam het gesprek op ons gezin. We vertelden dat we twee kinderen hebben, een jongen van 8,5 en een meisje van 6.

Vervolgens kwam ter sprake dat de kinderen niet op dezelfde school zitten. Met uiteraard de logische vraag: waarom is dat zo? Ons antwoord was: “omdat onze zoon extra begeleiding nodig heeft. Op zijn school zijn er kleinere klassen met meer specifieke begeleiding per kind.” Ze keken wel even vreemd op, maar durfden niet door te vragen.

Nu vroeg ik me (in de auto naar huis) af waarom we niet gewoon zeiden “Hij is autistisch en kan daarom niet naar regulier onderwijs”. Mijn gedachtes gingen twee kanten op. Hieronder een samenvatting van mijn hersenspinsels.

Waarom zou ik WEL zijn autisme benoemen?

• Het is gewoon waar, hij is autistisch. Simpel, doch doeltreffend.
• Er is geen reden om je ervoor te schamen, dus waarom om de hete brij heen draaien?
• Het geeft hopelijk begrip van de ander als Daniël uit de band springt (hij was niet aanwezig bij dit gesprek, dus dat ging in dit geval niet op).
• Misschien doe ik hem tekort als we het ‘verzwijgen’. Ik wil niet dat het een probleem voor hem wordt om te vertellen dat hij autistisch is. Als wij het niet expliciet benoemen aan anderen, zou hij dat te zijner tijd wel (kunnen) doen? Of zal hij dat moeilijk vinden omdat wij niet specifiek zijn autisme benoemen aan anderen?

Waarom zou ik NIET expliciet zeggen dat hij autistisch is?

• Door het stigma dat toch rond psychiatrische zaken speelt, voel ik toch enige schroom. Aan de andere kant geldt natuurlijk ook dat als iedereen zo reageert, het taboe rondom psychiatrie nooit doorbroken wordt. Maar ik durf ook niet de eerste te zijn…
• Het voegt niets toe aan het gesprek. Het is in het algemeen ook niet relevant.
• Wellicht brengt het de ander in verlegenheid, omdat ze dan niet weten hoe ze moeten reageren. Vraag je door of juist niet? Moet je empathisch reageren “goh, dat zal wel zwaar zijn” of is dat niet gewenst voor de ouders? Het kan een ongemakkelijke situatie geven.
• Het kan zijn dat anderen dan alleen nog zijn autisme zien en zijn gedrag gaan toetsen aan wat zij denken dat “normaal” is en gaan kijken of hij echt wel daarvan afwijkt. Men kijkt dan toch met andere ogen is mijn idee.

Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden en hoe jullie hierin staan. Benoemen jullie de autisme van jullie kinderen expliciet? Of meer algemeen ‘hij heeft extra ondersteuning nodig en kan moeilijk tegen teveel geluid?’ Wat zijn jullie overwegingen hierin?

Daniëlle schrijft wekelijks voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]