Ziek door te veel prikkels #autisme 26

Inmiddels is de Sint weer het land uit, dus de rust kan wederkeren. Of, tenminste, dat dachten we. December bevat nog meer cadeaumomenten, dus onze zoon heeft nog steeds last van cadeaustress. En in ons geval ook nog een beetje in januari, voor de verjaardag van zijn zusje.

In alles wat hij doet en zegt, druipt de stress van hem af. Meestal spuwt hij dan een tijdje onzinwoorden, soms gaat hij op zijn hoofd of de bank slaan, en zo nu en dan gaat hij mensen likken. Ik heb vorige week gevraagd of “hennep” misschien een stiekeme hulpvraag is. Dat ontkende hij en sindsdien heb ik geen “hennep” meer gehoord. Dat is vervangen door het betere kreunwerk.

Gelukkig zijn er ook momenten op de dag dat hij rustig lijkt te zijn. Dan is hij bijvoorbeeld filmpjes aan het kijken of even met zijn nieuwe cadeaus aan het spelen. Hierbij wordt zijn zusje min of meer getolereerd, maar het is toch weer even moeilijker op dit moment.

En toen was er gister een schoolfeest bij mijn dochter op school. Hierbij gaf een aantal klassen een klein optreden. De (school)kinderen zaten voorin, terwijl de ouders achterin mochten zitten of staan. Het was ook voor Daniël duidelijk dat hij bij mij zou zitten met de ouders, geen probleem.

We liepen naar binnen en het was heel warm en erg donker. Onze dochter rende snel naar haar klas en Daniël en ik zochten een geschikt plekje in de drukte. Hij begon al snel te klagen dat het saai was en dat hij zich verveelde. Toen zijn zusje op het podium stond te dansen, stond hij wel naast me duidelijk te genieten van haar optreden.

Na afloop van de optredens werden de stoelen weggeschoven en de muziek ging aan. Waar ik muziek zeg, bedoel ik discoherrie, in combinatie met ronddraaiende lichten en stroboscoopeffecten. Ik wist niet van tevoren dat er nog disco zou komen, dus dit kwam als verrassing (voor mij). Daniël deed snel zijn handen over zijn oren, dook ineen en stond daar stilletjes te bibberen. Ik heb zodra ik dit zag beide kinderen de ruimte uitgenomen. Het was (voor mij) duidelijk dat Daniël door die herrie totaal overprikkeld raakte. Ik weet niet of het hem ook fysiek pijn doet, maar hij stond te trillen als een rietje.

Mijn dochter wilde weer naar binnen en liet dat duidelijk merken. Bij Daniël stonden de tranen in zijn ogen bij de gedachte weer terug te moeten. En daar stond ik dus, in tweestrijd. Ik zei toen ook dat ik in tweeën gesplitst werd. Als ik met Daniëls voorkeur meega, gaan we naar huis en heb ik een hysterische Linda. Als ik met Linda’s voorkeur meega, en we dus weer de aula ingaan, heb ik een hysterische Daniël. Allebei geen optie, dus.

Ziek door te veel prikkels
Ik probeerde Linda uit te leggen waarom het voor Daniël geen optie is om weer naar binnen te gaan. Ik zei dat Daniël ziek wordt van al dat geluid en licht en warmte. Toen keek ze me gek aan en wilde weten hoe dat zat. Tsja, het leek me op dat moment ook niet een nuttige plek om haar de finesses van autisme uit te leggen. In plaats daarvan legde ik uit dat hij hierom (prikkelgevoeligheid) op een andere school zit. Dat alle kinderen op zijn school ziek worden van dit soort evenementen. Dat was ook moeilijk voor mij, om op die manier uit te spreken dat Daniël fysiek ziek wordt van een overdaad aan prikkels. Linda leek het enigszins te snappen, of in ieder geval accepteren. Maar ja, ze is ook nog maar een kleuter en kon haar nieuwsgierigheid naar het feest niet bedwingen.

Vervolgens probeerde ik een oplossing te vinden en bood Daniël aan dat hij in het klaslokaal van Linda kon gaan zitten, zodat hij daar in alle rust met mijn telefoon kon spelen. Dat wilde hij pertinent niet, want dan werd hij eenzaam. Inmiddels stond onze dochter weer aan me te trekken, dus heb ik hem even op de gang gelaten. Daar was het relatief rustig en was hij niet alleen. Eenmaal binnen, terug in de drukte, heb ik zo snel mogelijk een aantal vrienden aangesproken of zij nog zouden blijven. Dan konden zij namelijk op Linda letten, terwijl ik Daniël ondersteunde. Helaas was iedereen van plan om weg te gaan, dus dat werkte niet. Na een paar minuten had Linda het ook wel gezien, dus konden we naar huis.

Eenmaal thuis kwam de grote ontlading. Ik heb maar even afstand gehouden terwijl hij kreunde, stampte en sloeg. Na een paar minuten kalmeerde hij gelukkig. Hij is de rest van de avond wel nog erg van slag geweest. Gelukkig slaapt hij altijd makkelijk en kan hij op die manier goed ontspannen.

De volgende dag had hij 39,6^oC koorts. Toeval? Ik ben bang van niet.

[ssba]