Soms doet het pijn om moeder te zijn #autisme 25

Onze dochter kan bijna afzwemmen. Bij de zwemschool waar de kinderen zwemmen is het afzwemmen in een ander bad dan wat ze tot nu toe gewend zijn. We hebben niet het idee dat onze zoon over twee weken kan afzwemmen, dus hij ging de eerste keer mee naar het zwembad voor de gezelligheid en niet om zelf ook te zwemmen.

Daar bleek dat het een heel ruim opgezet bad is. Veel minder lawaai en minder warm. Dit leek mij dus ook voor onze zoon een goede plek om verder te oefenen met zwemmen, want op het oog zijn er minder prikkels. Nu komt het regelmatig voor dat hij overprikkeld raakt door het lawaai in het kleine badje en dus niet meer kan oefenen en leren. Als dit een rustigere plek is, kan dit wellicht ook prettig zijn voor hem.

Dus afgelopen week ging ik met beide kinderen op pad naar het grotere zwembad. Daniël zei wel al dat hij het eng vond, omdat het bad dieper is dan wat hij gewend is. Ook na honderd keer uitleggen, kwam het niet aan dat het niet uitmaakt hoe diep het is. Als je niet kan staan, kan je niet staan. Of de bodem nu een meter onder je is, of 10 meter. Dat maakt niet uit. Dit ging er niet in bij onze zoon en de stress begon.

Dit was pas de tweede keer dat we naar dit zwembad gingen, dus ik raakte weer de weg kwijt en kon vervolgens de zijingang niet vinden in het donker. Mama dus ook enigszins gestrest inmiddels. Niet bepaald een fijne combinatie. Uiteindelijk was het toch zover gekomen dat ik met twee kinderen aan de rand van het zwembad stond.

Daniël was inmiddels zo gespannen, dat hij van pure ellende zijn zusje het water in duwde. Zij schampte hierbij de badrand, dus dat was huilen geblazen. Na uitvoerig aandringen is hij toch het water in gegaan. Hierop volgde een zeer fijn tafereel. Namelijk, Daniël heeft een half baantje gezwommen en heeft vervolgens 20 minuten onafgebroken zitten huilen en gillen. Ik was inmiddels ook zo geprikkeld en geïrriteerd dat ik geen puf had om hem te troosten. En dan voel je iedereen kijken… er kwam een mevrouw naar me toe om te helpen. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde..

Enfin, na 20 minuten huilen kon ik me moeizaam beheersen om niet ook een potje mee te grienen. Ik heb hem niet gesteund in zijn verdriet, daar was ik op dat moment niet toe in staat. Hij had heel duidelijk ondersteuning nodig en die heb ik hem niet geboden.

En zo komt het dus ook een keer voor dat ik er niet ben voor mijn zoon. Ik ben er twee dagen goed ziek van geweest. En dat wil ik ook een keer verteld hebben. Het gaat niet altijd perfect. Soms kan ik het ook niet opbrengen om er op de juiste manier voor mijn kinderen te zijn. En dat doet pijn.

Nog eventjes volhouden. Dan is Sinterklaas weer het land uit en kunnen we bijkomen van deze periode.

[ssba]