Het is een fase | #autisme 9

Toen ik zwanger was van onze zoon, las ik me grondig in over het moederschap. En zo maakte ik kennis met het concept “fase”. Een kind zou zich in bepaalde “sprongetjes” ontwikkelen, waarna hij of zij een stapje dichterbij zou komen bij het winnen van de Nobelprijs voor de vrede. Of zo.

Ik had niet zoveel gevoel bij het concept “sprongetje”. Totdat onze zoon geboren werd. Je kon er de klok op gelijk zetten en hij werd nukkig op de momenten die voorgeschreven waren. Na de babytijd gingen deze specifieke fases verder. Dit uitte zich niet zozeer door motorische mijlpalen, maar meer in speelgedrag. Per fase is er een specifiek aandachtsgebied waar alles omheen draait. In zijn geval ligt het spectrum tussen interesse, preoccupatie, fixatie en obsessie redelijk dichtbij elkaar.

Fase puzzelen

Tijdens de peutertijd ontdekte hij de wondere wereld van de legpuzzel. Hij stortte zich hier volledig op. Hij maakte makkelijk puzzels van 70 stukjes. Hierbij had hij voor 1 puzzel een eigen ritueeltje. Hij maakte namelijk die puzzel consequent ondersteboven en hield het puzzelstukje van de hoek rechtsonder apart. De hele puzzel werd met in elkaar gelegd en als laatste kwam het hoekstukje. Ach, waarom ook niet?

De volgende fase was het land der zwaailichten. Politie, ambulance, brandweer, alles wat herrie maakt was goed. Helaas gold dit ook voor het speelgoed. De fixaties op legpuzzels en zwaailichten kwam nog wel leuk terug tijdens de diagnostiek van zijn autisme. Er waren een aantal testen die ze wilden doen om zijn intelligentie te meten. Zo was er een test waarbij je legpuzzels moest maken. Dat was dus geen enkel probleem. De moeilijkste werd binnen 10 seconden neergelegd. Daarna konden we de psycholoog van de grond rapen, die van verbazing van haar stoel was gevallen.

De volgende toets was voor het ruimtelijk inzicht. Hierbij moest je blokjes neerleggen op de manier zoals op het plaatje stond. De eerste paar oefeningen gingen prima. En toen kwam de oefening met vier blokjes, twee rode en twee witte. Aha! Twee rode blokjes met daartussen een wit blokje lijkt op een ambulance! Tatutatu! Einde oefening. Geen valide intelligentieprofiel voor meneer.

Autistische fase: Focus

Onze zoon ontwikkelde zich verder en heeft zich een flinke tijd gefocust op treinen. Alles was trein. Er werd alleen met treinen gespeeld, de boeken gingen over treinen, enzovoorts. Daarna verlegde de focus zich naar de rest van het ov. De wereld draaide een tijdje om de tram en nu richt hij zich op de bus.

In de auto zien we regelmatig bussen rijden. Deze worden altijd benoemd en aangewezen. Ook nog na ruim een jaar. Thuis is hij vooral met bussen bezig door tekeningen te maken van plattegronden met buslijnen. Hier rijden dan de speelgoedbusjes doorheen. En anders hebben we de connexxion-app. Hierop kan je via de kaart alle buslijnen volgen door de stad. Dus nu weet hij niet alleen de haltes van de bussen, maar ook precies in welke straat ze dan stoppen.

Soms hebben we leuke gesprekken over het ov. Zo is er een bushalte dichtbij mijn schoonouders. Volgens mijn man heette die halte “X”. Nee, zegt onze zoon, de halte heet “Y”. Waarop mijn man hem antwoordt dat hij vijf jaar lang bij die halte heeft gestaan op weg naar zijn studie, dus hij denkt wel te heten hoe die halte heet. Nee, zegt mijn zoon, het is toch echt “Y”. En wat bleek toen we een keer langs liepen? Ze hadden de naam van de halte veranderd. Had onze zoon dus toch gelijk. Zoals gewoonlijk.

We staan nu aan het begin van een nieuwe fase. Deze fase heet “Donald Duck”. Als hij niet bezig is met zijn busfixatie is hij een Donald Duck-pocket aan het lezen. Hij begint er ook steeds meer over te vertellen. Het taalgebruik is wel moeilijk, maar hij snapt de strekking van het verhaal meestal wel. Zo kwam hij een keer gierend van het lachen naar beneden. “Whahaha! Oom Dagobert zegt dat hij VALIET gaat! VALIET! Dat kan toch helemaal niet! Whahaha!” Wat stond er? Failliet.

Na dit moment kwam hij tot de conclusie dat moeilijke woorden uit het Frans kunnen komen. Zo kwam hij een tijdje later weer naar beneden. “Mama, wat is een toulage (uitspraak op Franse manier)?” Een wat? “Een toulage”. Wat? Oh! Een toelage! Juist. Na een uitleg van het woord toelage ging hij verder lezen en lekker slapen.

Op naar een nieuwe mooie dag vol met bussen en stripboeken.

[ssba]