‘Kunt u even op mijn dochter passen?’ (een oppasoma vertelt…)

Met alle liefde ben ik oppasoma van een stel prachtige kleinkinderen. Zo’n twee dagen per week. Ik probeer, als het een beetje mooi weer is, met de kleindochter van 3 en de kleinzoon van 1 leuke dingen te doen. Dan weer naar het park, dan weer naar de speeltuin, wandelen, dierentuin of naar het strand.

Deze week bedacht ik om op oppasdag 1 naar de speeltuin te gaan en dag 2 naar het park. Het was mooi weer: zo gezegd, zo gedaan. Dag 1 de tas ingepakt met gezonde knijpfruitjes, koekjes, drinken, schone luiers, zonnebrand en natuurlijk een bal, schepjes, vormpjes en emmertjes. Oma gaat met haar kleinkinderen op stap.

Op weg
Op stap gaan heeft wel wat voeten in de aarde. Kinderen met buggy en tassen in de auto krijgen is bijvoorbeeld een flinke uitdaging. Maar het lukt. Hetzij met wat opvliegers want ja, oma is in de overgang. Goed, we kunnen weg, muziek aan. ‘Oma, kan je weer gek doen met het dak?’, vraagt mijn kleindochter. Dus al rijdend, druk ik op knopjes. Het autodak open, autodak dicht. ‘Oma, we willen onze knuffels’, vraagt kleindochter vervolgens.
Ik leg haar uit dat die achterin de auto in de tas zitten en dat ik niet ga stoppen. Kleindochter is niet blij en kleinzoon doet met haar mee. Okay, dan leid ik ze wel af. Muziek van Nijntje op en heel hard zingen en maar roepen en wijzen: ‘Kijk eens wat oma ziet, mooie auto’s, vliegtuigen…’  We redden het zonder gehuil of gezeur. Kinderen, buggy en tassen eruit, auto op slot. Speeltuin: we zijn er!

Speeltuin
Eenmaal in de speeltuin gaat kleindochter haar gang. Ze rent op andere kindjes af en gaat spelen. Intussen roept ze nog wel ‘Zeg oma, let op onze spulletjes hoor, daar mogen de andere kindjes niet aankomen’. Leuke opdracht. Hebben jullie wel eens in de zandbak gezeten met zo’n 10 à 15 kinderen en al die vormpjes en schepjes?
Volgende keer het speelgoed met watervaste stift merken. Het is een goeie tip van een andere oma aldaar. Ik kies voor een strategische plek ergens tussen schommel en zandbak, waar ik mijn kleindochter, kleinzoon én het speelgoed in de gaten kan houden.
Het gaat goed, het is lekker weer, we spelen, we drinken en we eten wat. Dan zegt mijn kleindochter: ‘Oma, ik moet heeeel nodig plassen.’  Hmm, niet zo slim van oma; het handige potje-to-go vergeten. Dat wordt plassen in een hoek op het grasveld, richting de planten. Kleindochter opgelucht en ze gaat verder spelen. Ik schommel wat met m’n kleinzoon en speel met hem in de zandbak. Genieten is het.

Oppas oma?
Net als ik bedenk dat het wel mooi is geweest hoor ik: ‘Sorry, mag ik wat vragen?’ Een moeder staat voor mij. ‘Kunt u misschien een paar minuten op mijn dochter letten? Ik moet iets ophalen thuis. Het is hier om de hoek en ze speelt zo lekker met uw kleindochter.’
Tsja, ik zou mijn (klein)kind nooit bij een vreemde achterlaten, maar goed, ik wil best even opletten. De paar minuten worden tien en vervolgens zelfs twintig minuten. Geen spoor van moeder. Inmiddels zijn mijn kleinkinderen moe en wil ik naar huis. Maar ik kan niet weg, wat doe ik met dat meisje?
Ik weet geen naam, ik weet geen adres en heb geen telefoonnummer. Ik vraag het meisje of ze weet waar ze woont. De moeder wees mij de straat, het meisje weet vast haar eigen huis te vinden. Ik begin in te pakken en wil weggaan om het meisje thuis af te leveren. Ineens zie ik de moeder zwaaiend op haar gemak teruglopen. Op dat moment bedenk ik dat ik deze moeder een boodschap kan meegeven. Over je kind achter laten bij vreemden, over kinderontvoerders, over ongelukjes in kleine hoekjes zoals vallen en een been breken of hersenschudding of over verantwoordelijkheidsgevoel. Moeder kijkt mij schuldbewust aan en zegt: ‘Het waren maar vijf minuten, sorry’.
Ik heb geen zin om een discussie aan te gaan en roep mijn kleinkinderen dat het tijd is om te gaan. Dan breekt mijn klomp. Moeder roept haar dochter ook en zegt dat het lunchtijd is. Ja, dat weet ik ook. Mijn kleinkinderen en ik hebben honger. Ze opent haar tas en haalt er verse sushi uit en gaat met dochter op het bankje lunchen. Ze is gewoon boodschappen gaan doen en heeft mij als oppas gebruikt. Of liever gezegd; ik heb me laten gebruiken als oppas.

Op oppasdag 2 neem ik een vriendin mee om mij te behoeden voor nog meer van zulke acties. Heb je een oppas nodig bij mooi weer? Je herkent me zo. Ergens in het park, speeltuin, dierentuin of op het strand. Met tassen vol eten, drinken, schoonmaakdoekjes, handdoeken, speelgoed, knuffels, potje, heen en weer rennend tussen een heel lief bijdehand meisje en een ondeugend ondernemend jongetje…

[ssba]